این پژوهش با هدف بررسی تأثیر ترومای کودکی بر نشانه­های اختلال وسواسی- جبری با نقش واسطه­ای خودتنظیم­گری در بیماران مبتلا به اختلال وسواسی- جبری انجام گرفت.  در اين پژوهش توصیفی از نوع همبستگی، 300 نفر بیمار مبتلا به اختلال وسواسی- جبری(161 نفر زن و 139 نفر مرد) مراجعه­کننده به کلینیک­های عمومی و خصوصی روان­پزشکی در سطح شهر کرمانشاه با توجه به معیارهای ورود و خروج و دريافت تشخيص اختلال وسواسی- جبری توسط روانپزشک و  بر اساس  مصاحبه بالینی ساختاريافته(DSM-5) به شیوه تصادفی با توجه به شماره پرونده­های پزشکی آنان، انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل مصاحبه بالینی ساختاریافته(SCID-V)، پرسشنامه بازنگری شده اختلال وسواسی- جبری فوا و همکاران(2002) و فرم کوتاه پرسشنامه ترومای کودکی برنشتاین و همکاران(2003) بود. داده­ها به وسيله تحليل معادلات ساختاري و نرم­افزارهای SPSS-22 و AMOS-24 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. يافته­ها نشان داد كه مدل پيشنهادي، برازش مناسبي با داده­ها دارد. در این مدل، معناداری اثر مستقیم و معنادار هر یک از متغیرهای ترومای کودکی(405/0) و خودتنظیم­گری(163/0-) بر اختلال وسواسی- جبری و نیز اثر غیرمستقیم و معنادار ترومای کودکی بر اختلال وسواسی- جبری(712/0) با مقادیر مذکور نشان داده شد(001/0all P _s<).