در این پژوهش نقش شفقت به خود و شکفتگی به‌عنوان پیش‌بین‌های شادمانی زناشویی مورد بررسی قرار گرفت. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل زنان متأهل شهر اصفهان در سال 1395 بودند. بدین منظور تعداد 140 زن متأهل شهر اصفهان به شیوه در دسترس انتخاب و پرسشنامه شادمانی زناشویی (تگریان،1387)، شفقت به خود (نف،2003) و شکفتگی (دینره، 2009) را پاسخ دادند. به‌منظور تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از رگرسیون چند متغیره استفاده شد. یافته‌های پژوهش نشان داد که شکفتگی و شفقت به خود پیش‌بینی کننده شادمانی زناشویی بودند (01/0P<) ولی از بین شش خرده‌مقیاس شفقت به خود (مهربانی با خود، ذهن‌آگاهی، انزوا، اشتراکات انسانی، قضاوت در مورد خود و همانندسازی افراطی) یگانه متغیر ذهن‌آگاهی پیش‌بین شادمانی زناشویی بود (02/0P<). درنتیجه می‌توان مطرح نمود که شادمانی زناشویی زنان متأهل بر اساس ویژگی‌های شخصیتی چون شفقت به خود و شکفتگی قابل تبیین است. Manuscript profile

هدف این پژوهش بررسی تأثیر مداخلۀ مبتنی بر خودنظمی هیجانی بر روی الگوهای ارتباطی زوج‌ها در شهر اصفهان بود. روش این پژوهش نیمه‌تجربی و طرح آن دو گروهی از نوع پیش‌آزمون ـ پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعۀ آماری این پژوهش همۀ زوج‌های دارای مشکل ارتباطی در نیمسال اول 1392 بودند که دامنۀ سنی آنان 25 تا 50 سال بود. حجم نمونه 18زوج و به شیوۀ نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. درنهایت زوج‌ها به‌صورت تصادفی در دو گروه گواه (9 زوج) و آزمایش (9 زوج) جایگزین شدند. اعضای هر دو گروه در سه مرحلۀ پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری پرسشنامۀ الگوی ارتباطی CPQ کریستینسن و سالاوی (1984) را تکمیل کردند. داده‌های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره و همچنین نرم‌افزار SPSS تحلیل شد. یافته‌ها نشان داد که مداخلۀ مبتنی بر خودنظمی هیجانی بر هر سه الگوی ارتباطی سازنده، توقع/ کناره‌گیری و اجتناب متقابل زوج‌ها تأثیر معناداری (05/0P<) داشتند. بنابراین داشتن مهارت‌های خودنظمی هیجانی بین همسران الگوی ارتباطی کارآمد و مؤثری را برای زندگی آنها رقم می‌زند و شدت ارتباط مخرب و همراه با تنش و تعارض را تا حد چشمگیری کاهش می‌دهد. Manuscript profile