The variety of contemporary houses and overlooking the efficiency of traditional house patterns has required for the harmony with needs of dwellers and revision of space syntax in modern houses. The present paper aims to compare and analyze spatial organization of modern houses and to find inefficacies and then remove location- behavior stresses using revision in their space syntax. The current study takes analytical approach and is deemed as studies by empirical test. Thus, it employs empirical test method using UCL Depthmap software for the selected samples from the houses. In this regard, it proposes assessment indicators of qualitative analysis on houses at three levels i.e., space-function, space behavior and space-form. Then, it utilizes three parameters of integration, connectivity and depth in quantitative analyses. The research findings show that Traditional house are created in adaptation to environment and behavioral system of inhabitants while modern house possesses single-purpose spaces and it is not clear whether it could meet the different patterns of modern space-behavior parameter or not. Although isolation of private and public spaces is properly seen in modern houses, it does not seem that any attention is paid to limits in ranking (hierarchy) for its entrance spaces. It is ignored to utilize special lighting conditions in geographical directions in configuration of house spaces e.g., kitchen and sitting rooms etc. in modern houses. Modern house versus traditional house has more connectivity in terms of space syntax, but at the same time it has not also proper configuration for semi-private and private space. Manuscript profile

تعدد نهادهای تصمیم‌گیر و تصمیم‌ساز در زمینه مدیریت‌شهری، تداخل قلمرویی آن‌ها خلأهای قانونی و مدیریتی و همچنین برنامه‌ریزی ازجمله چالش هایی برای مدیریت‌شهری می‌باشد. جهت رفع و کاهش آثار این چالش‌ها سیستم مدیریت‌شهری نیازمند سیستم مدیریتی یکپارچه می‌باشد تا تمام نهادهای مدیریتی به صورت هماهنگ با یکدیگر عمل‌کنند. مسئله موردمطالعه در این پژوهش چگونگی رسیدن به مدیریت یکپارچه شهری باوجود چالش‌های زیاد در سیستم مدیریت شهر( داخلی- خارجی) می‌باشد که این چالش‌ها باعث شدند تاکنون سیستم مدیریت یکپارچه در ایران تحقق نیابد. ازاین‌رو پیشنهاد این پژوهش به‌کارگیری روش آینده‌نگاری باهدف شناسایی کلیه چالش‌ها(عدم قطعیت‌ها) و تشخیص چالش‌های بحرانی(عدم قطعیت‌های بحرانی) از طریق فرآیند آینده‌نگاری و سرانجام انتخاب سناریوهای محتمل در آینده و برنامه‌ریزی برای رسیدن به مدیریت یکپارچه در راستای سناریوهای پیش رو خواهد بود. در این پژوهش کلیه عدم قطعیت‌ها استخراج‌شده و آینده‌های محتمل برای وقوع هر یک بیان‌شده(آینده‌های بدیل) این کار از روش جمع‌آوری پرسشنامه نیمه ساختاریافته و مصاحبه عمیق با بازیگران مدیریت شهری و کارشناسان و متخصصین مربوطه انجام‌شده است. و در آخر فرآیند پیشنهادی به‌کارگیری روش آینده‌نگاری را در سیستم مدیریت یکپارچه بیان‌شده است تا بتوان به کمک این روش گامی در جهت رسیدن به مدیریت شهری یکپارچه برداشته شود. Manuscript profile