زمینه: مطالعات متعددی رابطه بین طرحواره‌های سازش نایافته اولیه و اختلالات خوردن را نشان می‎دهند. این پژوهش به دنبال آن بود که مشخص کند آیا سبک‎ مقابله‎ای اجتناب می‎تواند بر رابطه بین طرحواره‎های سازش نایافته اولیه در حوزه طرد و بریدگی و پرخوری تاثیربگذارد؟ هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی‌گر سبک مقابله‌ای اجتناب در رابطه بین طرحواره‌سازش‌نایافته حوزه طرد و بریدگی و پرخوری انجام شد. روش: روش پژوهش توصیفی- همبستگی و به شکل خاص مدل‎یابی معادلات ساختاری است. جامعه آماری شامل کلیه افراد دارای مشکلات خوردن است که به مراکز مشاوره شهر قم مراجعه کرده بودند. از میان این جامعه 234 نفر به شیوه هدفمند با استفاده از مقیاس میلون ш، به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه‎های طرحواره یانگ (1999)، بازخورد (نگرش‎های) خوردن گارنر و همکاران (1982) و اجتناب یانگ-رای (1994) بودند. داده‎های به دست آمده با روش معادلات ساختاری مورد تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد که شاخص‎های برازش مدل پژوهش وضعیت مطلوبی داشت (9/0<GFI) و سبک مقابله‎ای اجتناب در رابطه بین طرحواره‎های سازش نایافته (در حوزه طرد و بریدگی) و پرخوری نقش میانجی ایفا کرد. نتیجه‌گیری: بنابراین سبک‌ مقابله‌ای اجتناب یانگ به عنوان نقش میانجی در تاثیرات طرحواره‌های سازش‌نایافته اولیه (در حوزه طرد و بریدگی) بر پرخوری، نقش دارد.همچنین نتایج پژوهش نشان داد رابطه مثبتی میان طرحواره‎های حوزه طرد و بریدگی و پرخوری برقرار است. علاوه بر این مشخص شد، بین سبک‎های مقابله اجتناب با پرخوری رابطه مثبتی وجود دارد. بدان معنی که هرچقدر سبک‎های مقابله‎ای سازش‌نایافته اجتناب افزایش یابد پرخوری افزایش می‌یابد. از سوی دیگر سبک‎های مقابله‎ای اجتناب به عنوان میانجی رابطه بین طرحواره‎های سازش نایافته اولیه حوزه طرد و بریدگی و پرخوری ایفای نقش می‎کند Manuscript profile