این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارت‌های مثبت‌اندیشی بر صمیمیت زناشویی، امیدواری و عملکرد اجتماعی خانواده انجام شد. این مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون بود. جامعه آماری پژوهش همه زنان خانه‌دار شهر تهران در سال 1395 بودند که از میان آنان 30 نفر با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش 8 جلسه 90 دقیقه‌ای با روش مهارت‌های مثبت‌اندیشی را آموزش دید. گروه‌ها پرسشنامه‌های صمیمیت زناشویی (باگاروزی، 2001)، امیدواری (اسنایدر و همکاران، 1991) و عملکرد ارتباطی و تعاملی خانواده (فورسیس و همکاران، 1999) را در مراحل پیش‌آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. داده‌ها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری و با استفاده از نرم‌افزار SPSS-21 تحلیل شدند. نتایج نشان داد بین گروه‌های آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود داشت. به عبارت دیگر آموزش مهارت‌های مثبت‌اندیشی به‌طورمعناداری باعث افزایش صمیمیت زناشویی، امیدواری و عملکرد اجتماعی خانواده شد (01/0P<). بنابراین مشاوران و درمانگران برای بهبود صمیمیت زناشویی، امیدواری و عملکرد اجتماعی خانواده می‌توانند از روش آموزش مهارت‌های مثبت‌اندیشی استفاده کنند. Manuscript profile