پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی مداخله مثبت نگر به شکل گروهی و فردی بر افسردگی مداوم دختران نوجوان بی سرپرست/بدسرپرست تحت حمایت بهزیستی و کمیته امداد انجام شد. جامعه ی آماری پژوهش را کلیه ی دختران بدسرپرست/بی سرپرست تحت پوشش بهزیستی و کمیته امداد تشکیل می داد که در سال 1398 تحت پوشش نهادهای حمایتی مذکور بودند. روش نمونه گیری به این صورت بود که 45 نفر از افراد جامعه به شکل نمونه گیری هدفمند انتخاب شده و بطور تصادفی در سه گروه فردی (15نفر)، گروهی (15 نفر) و گواه (15 نفر) قرار گرفتند. در فرآیند مداخله، گروه های آزمایشی (فردی و گروهی) بسته ی مداخله ای روان درمانی مثبت گرای سلیگمن و سیکسزنت میهالی (47) را دریافت کردند؛ درحالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده های پژوهش با استفاده از پرسشنامه ی افسردگی بک جمع آوری شده و در پایان داده های حاصل با آزمون آماری تحلیل واریانس یک راهه، بواسطه ی نسخه 25 SPSS تجزیه و تحلیل شدند. نتایج حاصل از تحلیل نشان داد که مداخله ی مثبت نگر به شکل فردی در مقایسه با روش گروهی اثربخشی بیشتری در کاهش افسردگی مداوم داشته است (01/0P<). در نتیجه می توان گفت که درمان مثبت نگر فردی می تواند به عنوان روشی برای کاهش افسردگی دختران بدسرپرست/بی سرپرست از سوی نهادهای حمایتی مورد استفاده قرار گیرد. Manuscript profile