انجماد رویان در مراحل مختلف تکوینی شامل زیگوت، مراحل اولیه­ی تسهیم و بلاستوسیست، یکی از بخش­های اصلی در اکثر برنامه­های لقاح آزمایشگاهی است. به دلیل هماهنگی بهتر اندومتر و رویان و نیز نرخ لانه­گزینی بالاتر بلاستوسیست، انجماد آن نسبت به سایر مراحل در ارجحیت قرار دارد. با این وجود حضور مایع درون حفره­ی بلاستوسل و نیز تشکیل کریستال یخ، انجماد آن را با محدودیت روبرو ساخته است. لذا در این مطالعه، با خارج ساختن این مایع با کمک تکنیک سوراخ نمودن مصنوعی و بررسی کیفیت بلاستوسیست از لحاظ سلولی و مولکولی، علاوه بر بهبود انجماد بلاستوسیست، سعی در بررسی ارتباط بین این روش و تغییر بیان ژن­های رده­ی سلولی تروفواکتودرم نمودیم. بدین منظور تعداد 421 بلاستوسیست برون­تنی موش از نژاد NMRIپس از انجام IVF، و کشت به مدت5/4- 4 روز در محیط آزمایشگاه، به­دست آمدند و به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. گروه اول پس از قرارگیری در محیط­های انجماد، به وسیله­ی کرایوتاپ درون ازت غوطه­ور و سپس ذوب شدند. گروه دوم پس از انجام تکنیک سوراخ نمودن مصنوعی، بلافاصله منجمد- ذوب گردیدند. سپس هر دو گروه از نظر زنده­مانی، خروج از زونا و بیان ژن­ها با نتایج گروه سوم (کنترل) مقایسه شدند.در این مطالعه، میزان خروج از زونا با سوراخ کردن مصنوعی بلاستوسیست قبل از انجماد، به­صورت معنی­داری افزایش یافت. این در حالی است که میزان زنده­مانی در گروه­های تحت تیمار، مشابه با گروه کنترل، بالا بود. انجماد شیشه­ای موجب افزایش در میزان بیان ژن­های Eomesو Cdx2شد. اما با کاهش مایع بلاستوسل قبل از انجماد، میزان بیان این ژن­ها نسبت به گروه انجماد شیشه­ای به­صورت معنی­داری کاهش پیدا کرد و به گروه کنترل نزدیک شد (05/0p ). از آن­جایی که هیچ نتیجه­ای مبنی بر تاثیر منفی استفاده از این تکنیک مشاهده نگردید و با توجه به افزایش میزان خروج از زونا، کاهش حجم مایع بلاستوسل قبل از انجماد شیشه­ای می­تواند مفید واقع شود. Manuscript profile

تکوین رویان در شرایط آزمایشگاهی، وابسته به پارامتر های متعددی است که از میان آن ها می توان به میزان اکسیژن محیط کشت اشاره نمود. کشت رویان در شرایط محیطی با میزان بالای اکسیژن می تواند منجر به تولید گونه های فعال اکسیژن شود و در نتیجه آسیب های احتمالی را برای رویان به همراه داشته باشد. بررسی های پیشین نشان داده است که مرحله ی پره نوکلئوس مرحله ای حیاتی در نمو رویان می باشد که نسبت به میزان اکسیژن محیط حساس است و با شروع کشت از مراحل بعدی ممکن است این اثرات مخرب اکسیژن اتمسفری ناپدید شود. جهت بررسی دقیق تر این موضوع، مطالعه حاضر کشت رویان ها از مرحله ی دو سلولی تا مرحله ی بلاستوسیست را مد نظر قرار داده است و کیفیت رویان ها را در شرایط هایپوکسی (غلظت اکسیژن 5 درصد و اتمسفری (غلظت اکسیژن 20 درصد) با یکدیگر مقایسه می کند. رویان های دوسلولی پس از جمع آوری، به صورت تصادفی در دو گروه هایپوکسی و اتمسفری تقسیم و تا مرحله ی بلاستوسیست کشت داده شدند. تاثیر غلظت متفاوت اکسیژن بر کیفیت رویان ها با بررسی نرخ تشکیل بلاستوسیست، میزان خروج رویان از زونا، تعداد کل سلول ها، نسبت تعداد سلول های توده ی داخلی بلاستوسیست به تعداد کل سلول ها و نرخ لانه گزینی پس از انتقال رویان ارزیابی گردید. نتایج حاکی از افزایش معنی دار (05/0p<) در نرخ تشکیل بلاستوسیست (81/78 به 05/73)، خروج از زونا (07/56 به 50/49) و نسبت توده ی سلولی داخلی به کل سلول ها در رویان های گروه هایپوکسی در مقایسه با گروه کنترل (54/0 به 28/0) بود. همچنین نرخ لانه گزینی پس از انتقال رویان هایپوکسی (20/59) نسبت به گروه کنترل بهبود (05/0p<) یافت (50/29). برخلاف گزارشات پیشین اثرات مخرب اکسیژن موجب سرکوب رشد رویان در تمامی مراحل نمو می شود و براین نکته تاکید می کند که شرایط هایپوکسی از نمو رویان بهتر حمایت می کند. Manuscript profile

بهینه سازی فرایند انجماد شیشه ای، به عنوان راهکاری جهت ذخیره ی رویان های حاصل از تکنیک های کمک باروری، مستلزم تقابل با عوامل مخربی از قبیل تشکیل کریستال های یخ، سمیت سلولی و شوک اسمزی است که رویان را در معرض شرایط نا مساعد قرار می دهند. حضور کربوهیدرات ها به عنوان مواد سرما محافظ نفوذ نا پذیر، تلاشی در راستای کاهش این تنش ها می باشد. از آن جایی که استفاده ی ترکیبی از قندها نتایج بهتری را در پی داشته، در این طرح، از عسل طبیعی که متشکل از مونو ساکارید ها و دی ساکارید های مختلف است به عنوان ماده ی سرمامحافظ جایگزین ساکارز، در انجماد بلاستوسیست موش استفاده شد. بدین منظور بلاستوسیست های درون تنی موش پس از استحصال، به طور تصادفی به دو گروه انجمادی عسل و ساکارز تقسیم گشتند. در بخش اول آزمایش، بلاستوسیست ها تحت انجماد با محیط های حاوی غلظت های مختلف عسل قرار گرفتند و در نهایت غلظت های بهینه تعیین شدند. بخش دوم به مقایسه ی تاثیر محلول های انتخاب شده و محیط های حاوی ساکارز بر نرخ زنده مانی، خروج از زونا و لانه گزینی اختصاص یافت. در بخش اول، غلظت های بهینه ی 1 و 2 مولار به ترتیب در محیط انجماد و ذوب برگزیده شدند. نتایج حاصل از بخش دوم آزمایش نشان داد که استفاده از عسل طبیعی نه تنها در میزان زنده مانی توانست با گروه ساکارز برابری نماید، بلکه قادر به حفظ نرخ خروج از زونا و مهم تر از آن لانه گزینی در سطح گروه ساکارز نیز بود. با توجه به نتایج حاصل از این تحقیق می توان عسل طبیعی را به عنوان ماده ی سرمامحافظ نفوذ ناپذیر مناسبی جهت جایگزینی با ساکارز و بهینه سازی روند انجماد معرفی کرد. Manuscript profile