زمینه و هدف: این مقاله برای شناسایی جمعیت گاوماهی دمگرد melanostomus Neogobius در آب های ایران جهت آشنایی با خصوصیات زیستی این گونه، می باشد. گونه melanostomus Neogobius (NM) یکی از گونه های مهاجم ماهی با گستردگی زیاد در روی زمین است؛ که غاالبا در آبهای کم عمق زیست می کند. روش بررسی : در این مطالعه، ریخت شناسی، تاریخچه زندگی، تولیدمثل، عملکرد در زیستگاه، میزان مقاومت محیطی، انگل ها، اثرات محیطی و استراتژی های نمونه برداری، بررسی می گردد. یافته ها: اندازه خاص هر سن در گونه ی مذکور، یک خاصیت وابسته به ناحیه زندگی است. توانایی سازگاری با منابع غذایی مختلف، توانایی زیست در نقاط متفاوت، رشد سریع و توانایی تاب آوری بیشتر نسبت به تغییرات شرایط محیطی از جمله موارد تهاجمی این گونه است. بحث و نتیجه گیری: گاوماهیان در شرایط سخت محیطی به خوبی بقای خود را حفظ می کند که این امر هم به افزایش برتریاین گونه بر گونه های بومی منجر شده و باعث ازبین بردن گونه های بومی می شود. با توجه به شرایط خاص اکوسیستم های آبی، باید خصوصیات زیستی و اکولوژیکی گونه های مهاجم از جمله گاوماهی مطالعه و بررسی شود و نسبت به مدیریت آن اقدام گردد. Manuscript profile

آلودگی اکوسیستم های مختلف به فلزات ‌سنگین یکی از مهم‌ترین مسایل محیط‌ زیست است که زندگی گیاهان، جانواران و مخصوصاً انسان را تهدید می‌کند. امروزه در دنیا جهت اصلاح محیط‌های آلوده به فلزات ‌سنگین از روش های زیستی استفاده می کنند در حالی که هنوز در کشور ایران روش‌های شیمیایی و فیزیکی بکار گرفته می شود. روش‌های اصلاح فیزیکی و شیمیایی محیط‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهند، تنوع‌زیستی و کیفیت محیط را از بین می برند و این روش‌ها عمدتاً پرهزینه، وقت گیر، مسبب آلودگی محیط زیست، نیاز به امکانات و تجهیزات گران، نیازمند متخصص جهت سنجش و ... هستند. از این رو، طی سال‌های اخیر پژوهشگران درصدد طراحی و توسعه‌ی روش‌های زیستی برآمدند که بتوانند محیط‌های آلوده به فلزات سنگین را با دقت بیش تر، کم هزینه تر، سازگارتر با محیط و با حداقل امکانات پاک سازی، تعدیل و پایش نمایند. هدف از این تحقیق مروری بر شاخص های زیستی، انتقال مفهوم شاخص‌های زیستی و چگونگی انتخاب اصلاح‌گر زیستی خاک‌های آلوده، می باشد. برای مثال گیاه پالایی هنوز در مرحله‌ی تحقیق و توسعه می‌باشد و دارای مباحث فنی زیادی است که نیاز به توجه و ارزیابی دارند. Manuscript profile

ایران، گرچه با دوازده درصد سطح زیر کشت، رتبه ی سوم در تعداد و تنوع محصولات کشاورزی را در دنیا دارد؛ اما رتبه ی بالای 140 از 231 کشور در شاخص های زیست محیطی، بیان گر عدم توجه کافی آن به حفظ محیط زیست است. امروزه سوزاندن بقایای گیاهی، در جامعه ی کشاورزی ایران، به یک فرهنگ تبدیل شده است. در این مطالعه به مروری بر مطالعات قبلی، نتایج مصاحبه حضوری با کشاورزان و دهیارانِ شهرهای مختلفِ استان اصفهان و دلایل آتش زدن عمدی مزارع و بقایای گیاهان، آثار نامطلوب آن بر محیط زیست، تاثیرات مثبت حضور این مواد برای کشت های بعدی، معرفی کابردهای آ ن‌ها در صنایع مختلف و نقش آموزش جامعه روستایی پرداخته می شود. نتایج این مطالعه نشان داد از مهم‌ترین دلیل سوزاندن عمدی، آماده سازی سریع مزرعه برای کشت بعدی و یا نابودی آفات خصوصا حشرات جوانه خوار در فصل بهار می باشد؛ در حالی که آتش، نه تنها موجب کاهش حاصل خیزی خاک، افزایش فرسایش آبی و بادی، نابودی میکروارگانیسم های بسیار مفید و آلودگی های هوا می شود؛ بلکه با برهنه شدن سطح خاک، کاهش نفوذ آب باران، ایجاد رواناب های سطحی، افزایش تبخیر و نیاز به آبیاری بیش تر می شود. همچنین این بقایا، نه تنها منابع غذایی مفیدی برای کشت بعدی محصول است بلکه می توان در صنایع مختلف از جمله صنعت چوب و کاغذ، صنعت پرورش گل و گیاه (قارچ)، صنعت تولید انرژی و خود صنعت کشاورزی استفاده گردند. آموزش جامعه ی کشاورزان، توسعه صنایع تبدیلی در روستا، پژوهش های کاربردپذیر کردن بقایای کشاورزی و تقویت مشوق های لازم دولتی از مهم ترین اقدامات لازم می باشد. Manuscript profile