ابومحمد بدیع بلخی از شاعران قرن چهارم هجری است که درنام وکنیه وزندگانی وآثار او بین تذکره نویسان اختلافات زیادی وجوددارد، ازآثار او مثنوی راحة الانسان است که برگرفته ا زپند نامه انوشیروان می‌باشد. موضوع شعری این پند نامه که سراسر حکمت وپند و اندرز است بیشتر جنبۀ علمی وساده دارد ویادآور پندهائی است که از بزرگان ایران باستان به جای مانده وخودشاعر هم روایت‌های گوناگونی را از زبان شخصیت‌های اساطیری ،تاریخی بیان کرده است. دراین مقاله به معرفی این پند نامه و ویژگی‌های سبکی وادبی وهنری آن پرداخته شده است. Manuscript profile