هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش رابطه والد - کودک بر استرس ادارک شده و بهزیستی روانشناختی در مادران دارای کودک عقب مانده ذهنی انجام شد. روش: جامعه آماری مورد مطالعه شامل تمامی مادران که در انجامن حمایت از کودکان کم‌توان و عقب مانده ذهنی تهران عضو فعالی بودند، که از این میان 30 نفر از مادران دارای کودک عقب مانده ذهنی که ملاک‌های ورود به پژوهش را داشتند با روش نمونه‌گیری در درسترس انتخاب شدند و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) جایگزین شدند، سپس گروه آزمایش، 10 جلسه آموزش رابطه والد- کودک را دریافت کرد و گروه کنترل هیچ مداخله‌ای را دریافت نکرد. شرکت‌کنندگان با پرسشنامۀ استرس ادراک شده کوهن (1983) و پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف (1988) مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده‌ها بوسیله نرم‌افزار SPSS23 مورد تجزیه‌ و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج پژوهش با استفاده از تحلیل واریانس با اندازگیری مکرر نشان داد که گروه‌های آزمایش و گواه در مرحله پس آزمون و پیگیری از نظر هر دو متغیر تفاوت معنادار داشتند (05/0>P) و بر اساس نتایج جدول 3، 0/35 درصد از تغییرات استرس ادراک شده و 4/14 درصد از تغییرات بهزیستی روانشناختی ناشی از روش مداخله یعنی آموزش رابطه والد - کودک است. نتیجه گیری: بنابراین می‌توان بیان کرد که آموزش رابطه والد – کودک در کاهش استرس ادارک شده و افزایش بهزیستی روانشناختی در مادران دارای کودک عقب مانده ذهنی موثر بوده است. Manuscript profile