هدف پژوهش، مقایسه اثربخشی درمان گروهی شناختی - رفتاری و درمان گروهی بر پایه پذیرش و تعهد بر کاهش علائم اختلال مصرف مواد در مبتلایان مصرف‌کننده مواد محرک (مت آمفتامین) بود. این پژوهش از نوع طرح‌های نیمه آزمایش بود. جامعة آماری شامل کلیه مردان مصرف‌کننده مواد محرک (مت آمفتامین) بودند که به مراکز درمانی سرپایی شهر شیراز مراجعه کرده بودند. شرکت‌کنندگان در پژوهش شامل 28 مصرف‌کننده مواد محرک (مت آمفتامین) به شیوه نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند که به‌صورت گمارش تصادفی در 3 گروه شامل: 9 نفر گروه آزمایشی مداخله درمان گروه شناختی رفتاری مدل ماتریکس، 8 نفر گروه آزمایشی مداخله درمان گروهی بر پایه پذیرش و تعهد که در 24 جلسه 45 دقیقه‌ای در 12 هفته (هفته‌ای 2 جلسه) از مداخله‌های درمانی بهره بردند؛ و 12 نفر گروه کنترل که مداخله درمانی دریافت ننمود. ابزار اندازه‌گیری شامل: پرسشنامه سنجش علائم اختلال مصرف مواد (قدردی و همکاران، 1389). در قبل از مداخله، بعد از مداخله و پیگیری سه ماهه توسط سه گروه تکمیل گردید. برای تحلیل نتایج از آزمون تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد نتایج پژوهش نشان داد بین اثربخشی درمان گروهی شناختی- رفتاری و گروه کنترل، بین اثربخشی درمان گروهی بر پایه پذیرش و تعهد و گروه کنترل و بین اثربخشی درمان گروهی شناختی- رفتاری و درمان گروهی بر پایة پذیرش و تعهد بر کاهش علائم اختلال مصرف مواد در پس‌آزمون و پیگیری تفاوت معناداری وجود دارد (001/0 >p). Manuscript profile

Abstract: This study explored the effectiveness of motivational interviewing on academic procrastination in adolescents. To this end, an experimental design including pretest-posttest with a control group was employed. The research population consisted of all male students (488 in total) studying in the secondary high school in the Educational District 2 of Shiraz in the academic year 2017-2018. Using a multi-stage cluster sampling method, 30 high school students were randomly assigned to two groups (experimental and control), each with 15 students. The instrument used in this study to collect the data was Procrastination Questionnaire. A comparison of the mean scores and standard deviation of the research variables in the pre-test and post-test for the two groups indicated that procrastination scores of the treatment group on the posttest decreased significantly. However, there was no significant difference in the procrastination scores of the control group on the pretest and posttest. The results of covariance analysis on the postoperative scores suggested a significant difference between the experimental and control groups in terms of procrastination, thus the research hypothesis is confirmed. That is, the Individual Motivational Interviewing Therapy reduces students' procrastination. Therefore, it can be suggested motivational interviewing had a significant effect on procrastination (P <0.001). In addition, the result of ANOVA test on the procrastination scores in the follow-up stage showed that there was no significant difference between the treatment group students’ mean scores on the posttest and the follow-up test, which indicates the effectiveness of the motivational interviewing after two months. Manuscript profile