هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش برنامه والدگری بارکلی بر سلامت روان مادران کودکان پسر با اختلال نقص توجه-بیش فعالی در مقطع ابتدایی بوده است. نوع تحقیق، نیمه تجربی همراه با پیش آزمون و پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل بود. نمونه ی پژوهش شامل 30 مادر کودکان بیش فعال با نقص توجه بودند.که با استفاده از روش خوشه ای چند مرحله ای از نواحی آموزش و پرورش اصفهان ، یک ناحیه (ناحیه 2)،به تصادف انتخاب گردید .سپس از بین مدارس پسرانه این ناحیه، 2 دبستان به صورت تصادفی انتخاب و دانش آموزان آن دو دبستان با پرسشنامه کانرز معلمان، از نظر اختلال نقص توجه – بیش فعالی مورد سنجش قرار گرفتند.از میان دانش آموزان پسر بیش فعال ،30 نفر که نمرات بالاتر از میانگین داشتند، انتخاب شدند. سپس مادران آن ها به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه تحت آموزش برنامه ی والدگری بارکلی، قرار گرفتند. آزمودنی ها به وسیله ی مقیاس سلامت روان در 2 مرحله ی( قبل از مداخله و بعد از مداخله) مورد ارزیابی قرار گرفتند..داده ها با استفاده از کوواریانس چند متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که آموزش برنامه والدگری بارکلی، بر بهبود سلامت روان مادران گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل تأثیر معنادار داشته است(0005/0P<).همچنین این برنامه بر سه زیر مقیاس سلامت روان، یعنی علائم جسمانی، اضطراب و اختلال خواب، افسردگی تأثیر معنادار داشته و آن ها را کاهش داده است. (0005/0P<) اما مشاهده نتایج مربوط به زیر مقیاس کارکرد اجتماعی حاکی از عدم کاهش معنادار نمرات بوده، ومداخله نتوانسته بر این زیر مقیاس مؤثر باشد (081/0P>). Manuscript profile

این پژوهش با هدف بررسی تأثیر آموزش حل تعارض بر بخشودگی و شادکامی زوجین شهر اصفهان انجام پذیرفت. این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون و پیگیری با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری همه زوجینی بودند که به فرهنگسرای خانواده شهر اصفهان در سال 1395 مراجعه کردند. نمونه‌گیری به روش داوطلبانه و با دعوت به شرکت در پژوهش انجام گرفت. 20 زوج انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و کنترل (10 زوج در هر گروه) به صورت تصادفی جایگزین شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه‌های بخشودگی اینرایت (2000) و شادکامی زوجی تگریان (1387) برای گردآوری داده‌ها بود و در جلسات پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری (دو ماهه) به کار رفت. گروه آزمایش 8 جلسه در آموزش گروهی حل تعارض شرکت کردند. از تحلیل واریانس اندازه‌گیری‌های مکرر استفاده شد و نتایج نشان داد بخشودگی کلی، و بعد شناختی بخشودگی و شادکامی در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل به صورت معناداری افزایش یافته و در پیگیری حفظ شده است (05/0>P). در دو بعد رفتاری و احساسی بخشودگی تفاوت معناداری بین دو گروه آزمایش و کنترل یافت نشد. با توجه به یافته‌های این پژوهش می‌توان برای افزایش بخشودگی و شادکامی زوجین از آموزش حل تعارض استفاده نمود. Manuscript profile

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی رابطه­ی مهارت­های ارتباطی، الگوهای ارتباطی و     سبک­های حل تعارض با صمیمیت زناشویی در زنان شهر اصفهان می­باشد. به این منظور از میان کلیه­ی زنان متأهل شهر اصفهان در سال 1391، تعداد 200 زن به روش نمونه­گیری تصادفی خوشه­ای چند مرحله­ای انتخاب شدند که به پرسشنامه­های صمیمیت زوجین اولیاء، مهارت­های ارتباطی کوئین­دام، الگوهای ارتباطی(CPQ) و سبک­های اداره­ی تعارض بین فردی(ICMSI) پاسخ دادند. برای تحلیل داده­ها، از روش همبستگی استفاده شد.نتایج همبستگی نشان داد که همه­ی پنج بعد مهارت­های ارتباطی (قاطعیت در کلام، بینش نسبت به فرایند ارتباط، درک پیام، کنترل عواطف، گوش دادن) با صمیمیت زناشویی همبستگی مثبت معنادار دارند. هم­چنین همه­ی ابعاد الگوهای ارتباطی (سازنده­ی متقابل، اجتنابی متقابل و توقع/ کناره­گیری) در زنان با صمیمیت زناشویی همبستگی معنادار دارند. بین هر پنج سبک حل تعارض، به جز سبک اجتنابی نیز با صمیمیت زناشویی زنان همبستگی معنادار وجود دارد. Manuscript profile