اقبال لاهوری از شاعران صاحب سبک معاصر پاکستان است که اشعاری به زبان فارسی و اردو سروده است. از ویژگی‌های سبک زبانی اقبال این است كه تکرار و سجع متوازی بیشترین سهم را در ایجاد موسیقی درونی اشعار او دارند و اسامی ذات بیش از سه برابر اسامی معنا است. در منظومۀ شکوه اسامی فارسی، بیش از دو برابر اسامی اردو¬اند. افعال ساده نیز چهار برابر افعال مرکب‌اند. در چینش نحوی شعر اقبال، اغراض زیبایی¬شناسانه دخالت دارد. در حوزۀ بلاغی، بیشترین بسامد از آنِ تشبیه بلیغ است. در حوزۀ استعاره، استعارۀ مکنیه و تشخیص بالاترین بسامد را دارد. در میان صنایع بدیعی نیز تناسب و تلمیح بیشترین بسامد را دارند. بسامد اسامی ذات، بدان معناست كه شاعر در پی محسوس كردن امور معقول است. كاربرد افعال ساده نیز به‌منظور انتقال صریح هیجانات درونی شاعر صورت پذیرفته است. همچنین كاربرد افعال منفی با بسامد بالا، نشان از اوضاع نابسامان روحی شاعر دارد. بسامد جملات ساده و بسیط نیز به سبک او سرعت و هیجان بیشتری بخشیده است. در حوزه فکري: اقبال اندیشه¬هاي بسیاري ز قبیل عشق به خدا و رسول، رعایت تقوی و پرهیزکاری و اتحاد و همدلی را در لابه¬لاي اشعار منظومۀ شکوه مطرح ساخته است. نگارندگان در این پژوهش درصدد هستند تا به بررسی ویژگی‌های سبک‌شناسی اشعار شِکوه بپردازد تا خوانندگان با زوایای گوناگون شعر وی آشنا شوند. نوع رویکرد ما در این مقاله، سبک‌شناسی ساختگراست كه بر اساس آن به بررسی و تحلیل دقیق و موشکافانۀ هر سه حوزۀ زبانی، ادبی و فکری اشعار شِکوه پرداخته شده است. Manuscript profile