تصویر از اساسیترین عناصر و ارکان اشعار و یکی از وجوه بلاغت کلام است‌‌. این عنصر شعری هر چه جدیدتر و نوتر باشد و حاصل نگاه فردی و شخصی شاعر باشد‌‌، به همان اندازه هم تأثیرگذارتر خواهد بود‌‌. بر اساس همین اهمیّت‌‌، این پژوهش بر آن است تا نوآوریهای شعر مولانا را در غزلیاتش‌‌، با تأکید بر موضوع عینیّتگرایی مورد بررسی قرار داده و از این طریق به نگرش این شاعر بلندمرتبه دست یابد‌‌. به همین مناسبت این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی سعی کرده تا به این پرسش پاسخ دهد که مولانا در مسیر عینیّتگرایی از چه تصاویری شعری و هنرهای زبانی بهره گرفته است‌‌. درنهایت با بررسی غزلیّات به این نتیجه دست یافتیم که غزلیّات مولانا از تشبیه‌‌، حسآمیزی‌‌، تشخیص و نماد که بیشترین حالت عینیّتبخشی به شعر را دارند و در بهره-مندی از هنرهای زبانی‌‌، از واژگان مربوط به طبیعت‌‌، رنگ و مزه‌ها بیشترین بهره را برده است‌‌، چراکه این موضوعات ارتباطی آشکار با حقایق زندگی دارد و به سهولت حالتی عینی به شعر میدهد و باعث عینیتگرایی در شعر میشود‌.