تنوع زیستی واژه ای است برای درجات تنوع طبیعت که هم شامل تعداد و هم فراوانی ژن ها، گونه ها و بوم سازگان در یک اکوسیستم می باشد. کنه های راسته میان استیگما از مهم ترین شکارگرهای بند پایان کوچک و نماتد ها در زیستگاه های خاکی هستند. کاهش کیفی و کمی این کنه ها از نظر نوع گونه ها و تعداد هر یک از افراد بسته به استراتژی های مدیریت خاک و پوشش گیاهی و یا به حضور عوامل اختلال گر مثل فعالیت های انسانی دارد. در این تحقیق کیفیت خاک با استفاده از شاخص های تنوع زیستی در یک پارک 52 هکتاری در شمال شرق تهران مورد بررسی قرار گرفت. منطقه مورد نظر به 7 بخش که به لحاظ پوشش گیاهی و وضعیت جغرافیایی نماینده کل منطقه بودند تقسیم شد. نمونه برداری های منظم از خاک نواحی به مدت یک سال انجام گرفت. تعداد کل کنه های به دست آمده از راسته میان استیگمایان 6167 عدد متعلق به 80 گونه بود. تنوع گونه ای در نواحی 7-1 و کل منطقه با استفاده از شاخص های تنوع سیمپسون و شانون وینر، غنای گونه ای با استفاده از شاخص های منهینیک و مارگالف و یکنواختی با شاخص پیت و هیل محاسبه شد. بیشترین و کمترین تنوع گونه ای به ترتیب در نواحی 1 و 3 به دست آمد که رابطه مستقیم با رطوبت خاک ، pH و تنوع و پوشش گیاهی و اعمال مدیریت های اعمال شده روی خاک داشت. بیشترین تنوع زیستی در منطقه مربوط به دوره زمانی سه ماهه سوم سال و کمترین تنوع گونه ای در سه ماهه اول سال دیده شد که با شرایط جوی و رطوبت خاک متناسب می باشد. برای تعیین همبستگی بین هریک از شاخص های غنای گونه ای و تنوع گونه ای با هر یک از دو شاخص یکنواختی در هر منطقه نمونه برداری از آزمون گشتاوری پیرسون استفاده شد. Manuscript profile