Deteriorated urban textures are areas of a city isolated from developmental life cycle. They have turned into the focus of problems and inefficiencies. The evaluation of renewal actions claims to promote residents’ satisfaction in some cases. At the same time of improving objective and economic quality of life, there are claims regarding the lack of any improvements in their subjective quality of life. Above physical reforms, renewal actions in deteriorated textures should consider the issue of enhancing residents’ quality of life. Hence, besides considering physical aspects, renewal thoughts must also seek to provide and promote their quality of life and satisfaction. This article explains the status of residents’ satisfaction in the internal and external experiences of urban deteriorated fabrics renewal. To do so, first, the aspects of residential satisfaction in deteriorated textures will be discussed. Then, the status of these aspects in renewal experiences will be reviewed. Accordingly, the aspects of achieving residential satisfaction in these fabrics are explained via deductive reasoning method. Based on historical research method, renewal experiences are studied regarding the aspects of residential satisfaction. Residential satisfaction in deteriorated fabrics is influenced by all physical-environmental, services, socio-cultural, managerial, and economic aspects. Reviewing the renewal experiences across the world showed that, by 1990s, renewal was only continued based on physical and economic aspects in deteriorated areas. Yet, in this decade, it was tried to include social, managerial, and subjective aspects of residential satisfaction in the renewal of these textures by participating residents and stakeholders in the whole renewal process and using the existing social capital. In Iran, again, the evolutions of renewal thinking and actions show that, by 2000s, renewal was mainly done based on physical and economic aspects with a rationalistic, top-down and one-way management. Yet, in 2000s, it was tried to provide the scene for considering social and qualitative issues by participatory planning and development in the local scale. Manuscript profile

نگاه اجتماع‌مبنا در امر توسعه نواحی ناکارآمد، یکی از موضوعات با اهمیت در رویکرد نوسازی پایدار شهری می‌باشد. در این نگاه به امر توسعه علاوه بر توسعه فضای فیزیکی- کالبدی، توسعه جماعت انسانی که در آن فضا زندگی می‌کنند، مورد توجه است. در سال‌های 92-1388 سازمان نوسازی شهر تهران تلاش بر آن داشته تا مبتنی بر رویکرد تسهیل­گری و از طریق استقرار دفاتر خدمات نوسازی در محلات ناکارآمد، نوسازی را در تعامل با ساکنان و در راستای اجتماع‌مبنایی پیگیری کند. هدف این مقاله آن است تا ضمن تبیین مؤلفه‌های اجتماع‌مبنایی در نوسازی شهری، به بررسی جایگاه آن‌ها در اقدامات سال‌های مذکور در محله تختی به عنوان یکی از نمونه محلات ناکارآمد این شهر بپردازد. این تحقیق از موضع روش‌شناسی ارزیابی در حین اجراء می‌باشد. در بخش اول با بهره‌گیری از روش تحقیق توصیفی و تحلیل مفاهیم، مؤلفه‌های مرتبط با توسعه اجتماع‌مبنا در نوسازی شهری تبیین شده و سپس در ادامه مبتنی بر روش‌های آماری توصیفی و قیاسی در نمونه مورد پژوهش، مؤلفه‌های فوق بررسی و با اطلاعات مشابه که مربوط به قبل از اقدامات تسهیلگری در این محله است، مورد مقایسه و ارزیابی قرار گرفته‌اند. به منظور بررسی تحولات مؤلفه‌های اجتماعی در دوره اقدامات نوسازی سال‌های فوق، 100 عدد پرسشنامه مبتنی بر فرمول کوکران در محله پر شد و سپس با کمک روش‌های تحلیل آمار توصیفی در نرم‌افزار spss مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج حاصل از مقایسة مؤلفه‌های اجتماع‌مبنایی در دوره اقدامات نوسازی سال‌های 92-1388 محله تختی نشانگر بهبود نسبی در آن‌ها است. Manuscript profile