منظر شهری به عنوان بخشی از سیمای شهر، نقش کلیدی را در ارتقای کیفیت زندگی شهری ایفا می‌کند و در صورت برخورداری از کیفیت مطلوب، می‌تواند سهم خود را در شکل‌دهی به پایداری اجتماعی و همبستگی‌های شهری ‌به خوبی ایفا نماید. امـروزه عدم رعایت شاخص‌های کیفـی در این گونه فضاها لزوم توجه بیش از پیش در این زمینه را به وضوح مشخص می‌سازد. پژوهش مورد نظر بر آن است تا با ارزیابی کیفی پارک‎های منطقه‌ای تبریز، مشکلات و کاستی‎های موجود را شناسایی نموده و راهکارهای مناسب و کاربردی را در جهت بهینه سازی آن در اختیار مدیران و طراحان شهری قرار دهد. روش گردآوری داده‎ها براسـاس پرسشنامه‌ و توزیع آن بین ۳۰۰ نفر از بازدیدکنندگان پارکها بود. پس از تکمیل پرسشنامه، از روش‎های توصیفی، تحلیلی، و هم‌چنین مقایسه میانگین‎ها از طریق آزمون چندنمونه‌ای با استفاده از نرم‌افزار SPSS19 برای بررسی سؤالات تحقیق استفاده شد. نتایج نشان داد میزان کیفیت مؤلفه‎ها و زیر مؤلفه‎های پارک‎های منطقه‌ای در حالت کلی متفاوت می‌باشد. بر اساس نتایج، دسترسی(07/3=میانگین، 907/۰=انحراف معیار)، و جامعه پذیری (05/3=میانگین، 697/۰=انحراف معیار)، بالاترین اولویت را در کیفیت پارکهای منطقه‌ای داشتند و فعالیت‎ها، آسایش و منظر پس از آنها به ترتیب در رتبه‎های بعدی قرار داشتند. در زیر مؤلفه‎ها نیز محیط زیست واجد بالاترین کیفیت بود و گروه‎های اجتماعی، دسترسی به پارک، امنیت، دیدارگاه بودن، انواع فعالیت‎های اجتماعی، مبلمان و امکانات به ترتیب دارای رتبه‎های بعدی بودند. پارک گلستان بهترین دسترسی و جامعه‌پذیری را دارا بود و در عین حال از نظر فعالیت‎ها و کیفیت برنامه‌ریزی پارک شمس بالاترین اولویت را داشت. در نظر گرفتن دسترسی و جامعه پذیری می‌تواند باعث افزایش کیفیت پارکهای منطقه‌ای گردد. Manuscript profile