هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه بین افسردگی ، اضطراب ، استرس و تکانشگری با اختلال خوردن افراد چاق با میانجیگری سبک خوردن بود. روش: روش پژوهش حاضر از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه کسانی که BMI بالاتراز حد نرمال داشتند و به مراکز رژیم درمانی و یا تغذیه در شهر تنکابن مراجعه کردند، بود که تعداد150 نفر از زنان و مردان به شیوه هدفمند به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه رفتار غذا خوردن داچ، پرسشنامه نگرش های خوردن، مقیاس تکانشگری بارات و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس 21- DASS بود. با استفاده از روش معادلات ساختاری و نرم افزار PLS داده های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: یافته ها نشان دادند که بین افسردگی، اضطراب ، استرس و تکانشگری با اختلال خوردن افراد چاق با میانجیگری سبک خوردن رابطه معنی دار وجود دارد و همچنین متغیرهای افسردگی، اضطراب، استرس و تکانشگری با اختلالات خوردن رابطه مستقیم و معنی دار دارند. نتیجه گیری: نتایج حاکی از این بود که هر چقدر مؤلفه های آسیب روانشناختی در فرد بالاتر باشد میزان ابتلا به اختلال خوردن در او افزایش می یابد. Manuscript profile

پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی آموزش نظریه انتخاب و مبانی درمان پذیرش و تعهد بر تمایزیافتگی‌خود در دانش آموزان دبیرستان دوره دوم انجام شد. روش پژوهش آزمایشی و با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه کنترل و پیگیری سه ماهه انجام شد. جامعه آماری کلیه دانش‌آموزان دبیرستان دوره دوم رشت در سال تحصیلی 98-1397 بود. 45 دانش آموز دبیرستان دوره دوم که میزان تمایزیافتگی‌خود در آن‌ها پایین‌تر از نقطه‌برش بوده انتخاب و تصادفا در سه گروه 15 نفری، یعنی دو گروه مداخله و یک گروه کنترل حضور یافتند. برای گروه مداخله اول آموزش نظریه انتخاب و گروه مداخله دوم آموزش مبانی پذیرش و تعهد در 8 جلسه اجرا شد. گروه کنترل آموزشی دریافت‌ نکردند. سه ماه بعد پیگیری انجام‌شد. جهت تعیین تاثیر مداخله‌ها، با استفاده از پرسشنامه تمایزیافتگی خود اسکورن و اسمیت (Skowron & Schmitt, 2003)، پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری برگزار شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها به‌وسیله تحلیل کوواریانس (MANCOVA) انجام شد. یافته‌ها نشان دادند نمرات گروه‌های مداخله در مقایسه با گروه کنترل در مقیاس تمایزیافتگی‌خود تغییرات معنی‌دار داشت. تمایزیافتگی ‌خود پس از مداخلات افزایش‌یافت و افزایش در گروه نظریه انتخاب بیشتر بود. نتایج پژوهش نشان ‌داد آموزش نظریه انتخاب در افزایش تمایزیافتگی‌خود تاثیر بیشتری نسبت به آموزش مبانی درمان پذیرش و تعهد دارد. Manuscript profile

هدف اصلی پژوهش، تعیین تفاوت اثربخشی و ماندگاری اثر درمان چشم‌انداز زمان و آموزش مثبت‌اندیشی بر بهزیستی ذهنی، انعطاف‌پذیری کنشی و انسجام روانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بود. پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون، پس آزمون و مرحله پیگیری بعد از دو ماه بود. جامعه آماری کلیه بیماران مبتلا به دیابت نوع دو که به بنیاد پیشگیری و کنترل دیابت مشهد در تابستان 1399 مراجعه کرده بودند. داده­ها با استفاده از مقیاس بهزیستی ذهنی (Keyes & Magyarmo, 2003)، پرسشنامه انعطاف‌پذیری کنشی (Conover & Davidson, 2003) و پرسشنامه حس انسجام (Antonovsky, 1987) جمع آوری و با آزمون تحلیل کواریانس تحلیل شد. از 121 نفری که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شده بودند 45 نفر تصادفی انتخاب و در 3 گروه 15 نفری جایگزین تصادفی شدند. دوگروه آزمایش درمان چشم‌انداز زمان و آموزش مثبت‌اندیشی 10 جلسه (90 دقیقه) درمانی دریافت و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. سپس مرحله پس آزمون و بعد 2 ماه پیگیری اجرا شد. نتایج نشان داد اثربخشی درمان چشم­انداز زمان بر بهزیستی ذهنی (01/0p<) و انسجام روانی (01/0p<) بیشتر از انعطاف پذیری کنشی و اثربخشی آموزش مثبت اندیشی بر انعطاف‌پذیری کنشی (01/0p<) بیشتر بود. همینطور، تفاوت آماری معنی‌داری در اثربخشی درمان چشم انداز زمان و آموزش مثبت اندیشی بر بهزیستی ذهنی، انعطاف­پذیری کنشی و انسجام روانی آزمودنی‌ها در مرحله پیگیری وجود داشت (01/0p<).

Manuscript profile

هدف از پژوهش حاضر، اثربخشی آموزش مثبت اندیشی بر بهزیستی ذهنی، انعطاف پذیری کنشی و انسجام روانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بود. این پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری بعد از دو ماه بوده است. جامعه آماری شامل 1500 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به بنیاد بین المللی پیشگیری و کنترل دیابت مشهد در سال 1399 بودند که از بین آنها، تعداد 30 نفر دارای معیارهای ورود به مطالعه انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش و در هر گروه 15 نفر قرار گرفتند. گروه آزمایش آموزش مثبت‌اندیشی طی 10 جلسه 90 دقیقه ای دریافت کردند ولی گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه بهزیستی ذهنی کییز و ماگیارمو (2003)، حس انسجام روانی آنتونووسکی (1987) و انعطاف پذیری کنشی کانوور و دیویدسون (2003) استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که آموزش مثبت اندیشی بر بهزیستی ذهنی، احساس انسجام روانی و انعطاف پذیری کنشی افراد مبتلا به دیابت نوع دو موثر و ماندگار است. در این مطالعه آموزش مثبت اندیشی به بیماران مبتلا به دیابت نوع دو موجب بهبود بهزیستی ذهنی، احساس انسجام روانی و انعطاف پذیری کنشی آنان گردید. Manuscript profile