رضایت از زندگی یکی از مؤلفه‌های مهم بهزیستی است که سطوح پایین آن در بین افراد پیامدهای منفی زیادی به همراه دارد. تحقیقات بسیاری بر روی عوامل مؤثر بر رضایت از زندگی انجام‌شده است که یکی از این عوامل تاب‌آوری است. در این راستا، هدف از پژوهش حاضر جمع‌آوری و یکپارچه‌سازی نتایج رابطه بین تاب‌آوری و رضایت از زندگی و محاسبۀ اندازه اثر آن‌ها با استفاده از الگوی پژوهشی فراتحلیل بوده است. به‌منظور پاسخگویی به سؤال فراتحلیل، از مجموعه پژوهش‌های انجام‌شده دربارۀ رابطۀ تاب‌آوری و رضایت از زندگی در سطح کشور، 11 پژوهش که ازلحاظ روش‌شناختی موردقبول بود و ملاک‌های درون‌گنجی را داشت، برای انجام فراتحلیل انتخاب شد. بازۀ زمانی مطالعات از سال 1385 تا 1398 بوده است. پژوهش حاضر با بهره‌گیری از روش ترکیب اندازه اثر به روش Schmitt and Hunts نشان داد که میانگین اندازه اثر مربوط به رابطۀ تاب‌آوری و رضایت از زندگی در ایران برای مدل اثرات ثابت برابر 411/0 و برای اثرات تصادفی برابر 422/0 است که هر دو در سطح 000/0 معنادار هستند؛ بنابراین میانگین اندازه اثر پژوهش حاضر 422/0 است و این مقدار با توجه به معیار Cohn در حد متوسط است. Manuscript profile

هدف این پژوهش، تعیین نقش دلسوزی به خود و خردمندی در پیش‌بینی افسردگی سالمندان بود. جامعۀ آماری پژوهش را همۀ سالمندان بالای 60 سال شهر کرمانشاه در سال 1397 تشکیل دادند که از این بین 200 سالمند عضو کانون بازنشستگان با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. در این پژوهش برای جمع‌آوری اطلاعات از مقیاس دلسوزی به خود (Neff, 2003)، مدل سه‌بعدی خردمندی (Ardelt, 2003) و مقیاس افسردگی پیری (Yesavage, 1982) استفاده شد. داده‌ها با استفاده از روش تحلیل رگرسیون چندگانۀ گام‌به‌گام و توسط نرم‌افزار SPSS25 مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج ضرایب رگرسیون نیز نشان داد که 25درصد از واریانس افسردگی به‌وسیلۀ دلسوزی به خود و 19درصد از واریانس آن به‌وسیلۀ خردمندی پیش‌بینی می‌شود؛ بنابراین بالا بودن میزان دلسوزی به خود و خردمندی به‌عنوان عامل‌های مهمی در پیش‌بینی سلامت روان، احتمال بروز افسردگی را در سالمندان کاهش می‌دهد. Manuscript profile