هدف پژوهش حاضر، مقایسه تأثیر روش تدریس همیاری (مشارکتی)، اکتشافی و سخنرانی در پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان و نگرش آنها نسبت به درس فیزیک است. جامعه پژوهشی، کل دانش‌آموزان دختر سال اول متوسطه منطقه سنگر است. پروهش حاضر یک پژوهش شبه آزمایشی از نوع طرح گروه کنترل نابرابر است. نمونه پژوهش شامل 28 نفر تحت پوشش تدریس همیاری، 28 نفر تحت پوشش تدریس اکتشافی و 22 نفر تحت پوشش تدریس سخنرانی بود که به صورت غیر تصادفی (در دسترس) انتخاب شدند. برنامه‌های آموزشی در طی 14 هفته توسط پژوهشگر اجرا گردید. ابزارهای به کار گرفته شده در این پژوهش، آزمون پیشرفت تحصیلی و آزمون سنجش نگرش نسبت به درس فیزیک بود که هر دو محقق ساخته بودند و روایی آنها توسط اساتید رشته فیزیک و علوم اجتماعی تأیید شد و پایایی آزمون سنجش نگرش در یک مطالعه مقدماتی ضریب آلفای 86/0 بدست آمده است. برای تجزیه و تحلیل آماری داده‌های پژوهش، از آزمون t، تحلیل واریانس یک طرفه (anova)یک طرفه برای سه گروه مستقل استفاده شد. یافته‌های پژوهش نشان دادند که بین دو روش تدریس همیاری و اکتشافی در پیشرفت تحصیلی در درس فیزیک تفاوت معنادار وجود داشت که میانگین نمرات تفاوت گروه همیاری بالاتر از گروه اکتشافی بود ولی بین گروه‌های دیگر دو به دو تفاوت معناداری وجود نداشت. همچنین بین دو روش تدریس اکتشافی و سخنرانی و اکتشافی و همیاری و همیاری از نظر نگرش نسبت به درس فیزیک تفاوت معناداری وجود داشت. همچنین بین نمره پیش آزمون و پس آزمون آزمودنی‌های گروه همیاری تفاوت معنادار وجود داشت اما بین نمره پیش آزمون و پس آزمون آزمودنی‌های گروه اکتشافی و سخنرانی تفاوت معناداری وجود نداشت. Manuscript profile