جریان بازگشت به قرآن در ابتدا با حرکت انقلابی سیدجمال الدین اسدآبادی و توجه او به مفهوم دموکراسی پارلمانی آغاز و در ادامه با طرح موضوع عمل گرایی سیاسی از جانب او دنبال شد. به دنبال آن متفکرین شیعه و سنی در تلاش برای اصلاح وضعیت جامعه ی اسلامی به تکاپو افتاده و درباره ی محتوای آن به گفتگو و اظهار نظر پرداختند؛ به نوعی که جریان بازگشت به قرآن، به گفتمان غالب امت اسلامی تبدیل شد. این جریان مفاهیم و رویکردهای مختلفی دارد که از میان این رویکردها، بحث خرافه زدایی از قرآن و اولویت قرار گرفتن آن در کنار سنت و احادیث برای تشریع، از اهمیت و مقبولیت بیشتری برخوردار است. علمای تشیع و تسنن نیز در این ارتباط نظریه پردازی نموده و غالباً همین رویکرد را مورد قبول قرار می دهند؛ مگر برخی از افراطیون که تحت عنوان قرآنیون، شهیرند و براین اعتقادند که تنها قرآن برای جامعه اسلامی کفایت می کند. محوریت مشترک جریان بازگشت به قرآن در میان اندیشمندان مختلف در عرصه سیاسی، آسیب شناسی وضعیت انحطاط حاکم بر جوامع اسلامی و تلاش برای ارائه راه حلی برای آن بر اساس آموزه های نص مقدس مسلمانان بوده است. Manuscript profile

قدمت مفهوم صلح و توجه به آن را می‌توان به درازای شکل‌گیری جنگ‌های جامعه بشری برآورد کرد. در طول تاریخ بشریت اختلاف، تضاد، درگیری، منازعه و خشونت در جوامع انسانی وجود داشته است و انسانها در مقابله با این وضعیت و برای برای متارکه، اتمام جنگ و برقراری صلح تلاش نموده‌اند. با وجود آنکه معمولاً صلح به نبودنِ جنگ معنا شده، به تدریج به ویژه در دوران جدید معنایی وسیع‌تر از آن موسوم به صلح مثبت نیز مطرح شده که بر لزوم وجود شاخص‌هایی فراتر از وجود منازعه و درگیری تأکید ورزیده است. بر این اساس، در این نوشتار با تأکید بر مفهوم‌شناسی صلح مثبت بر مبنای آرای یوهان گالتونگ و در عین حال بهره‌گیری از شاخص‌های هشت‌گانه صلح مثبت ارائه شده از سوی مؤسسه اقتصاد و صلح(IEP)، افزون بر بُعد سلبی ناظر به صلح، به ابعاد ایجابی و به تعبیری بایسته‌های صلح در جوامع پرداخته شده است. یافته‌های پژوهش نشان‌گر آن است که صلح مثبت نه فقط به مثابه مسئله‌ای در کنار دیگر امور جوامع بشری بلکه در حکم زمینه لازم و ناگزیر تحقق بسیاری از اهداف کلان جوامع از قبیل تعامل، همبستگی و نیز توسعه دارای اهمیتی بی‌بدیل است Manuscript profile