آموزش عالی ایران در دو دهه گذشته با چالش‌ها و مسائل متعددی مواجه شده است. گسترش کمی دانشگاه‌ها، کثرت موسسات آموزشی متنوع، افزایش تعداد دانشجویان و گاهاً وجود خیل عظیم دانش آموخته بیکار از جمله چالش‌هایی هستند که نظام آموزش عالی ایران را با مشکلات عدیده‌ای مواجه نموده است. این چالش‌ها لزوم مسئولیت پذیری و پاسخگویی را در نظام آموزش عالی ایران منجر شده است و نظام دانشگاهی را وادار به بازاندیشی عالی ایران منجر شده است و نظام دانشگاهی را وادار به بازاندیشی در ساختار، رسالت، اهداف، کارکردها و فرایندهای خود نموده است. می‌توان گفت که با توجه به نقش آموزش عالی در بالندگی علمی و اثرگذاری آن بر مهمترین سرمایه‌های یک کشور، که همان سرمایه‌های انسانی کشور هستند و همچنین اهداف سند چشم‌انداز جمهوری اسلامی ایران در افق 1404، نظام آموزش عالی نیازمند تحولی نظام‌مند است. در این شرایط اگر آموزش عالی می‌خواهد از تغییرات عظیم و سریع محیطی عقب نماند و کارآمدی خود را از دست ندهد، بایستی در خود و نظام حاکمیتی خود تغییراتی هدفمند و معنادار ایجاد نماید. لذا بر این اساس در پژوهش حاضر هدف اصلی بررسی سیر تحول نظریات حکمرانی در نظام آموزش عالی و دانشگاه‌ها جهت ارتقاء بهره وری میباشد. در این راستا در پژوهش حاضر مفهوم حکمرانی در نظام آموزش عالی مورد بررسی قرار گرفت، سپس به الگوهای حکمرانی در آموزش عالی اشاره شد و در ادامه نمونه‌های جهانی حکمرانی دانشگاهی مبتنی بر مدیریت دانش و نظام ارزیابی، همچنین مقایسه ایمیان الگوهای مدیریت دانشگاهی صورت گرفت و به مدل‌های نظری حکمرانی دانشگاهی اشاره گردید و در نهایت نیز به بر خی تحقیقات در زمینه حکمرانی در نظام آموزش عالی و دانشگاه‌ها اشاره شده است. Manuscript profile