در مطالعه حاضر به بررسی اثرات نامتقارن شرایط مالی بر رشد تولید ناخالص داخلی در ایران پرداخته می‌شود. برای این منظور در مرحله اول به استخراج وزن‌ها؛ شامل 12 متغیر برای ساخت شاخص شرایط مالی ایران (IFCI) پرداخته می‌شود تا در قالب مدل نهایی کوانتایل برای بازه زمانی 1400-1370 به بررسی موضوع حاضر پرداخته شود. بر اساس نتایج؛ در چارک‌های (پایین) اول و دوم؛ شاخص‌های شرایط مالی (IFCI) بر رشد تولید ناخالص داخلی اثر منفی دارد و در چارک‌های سوم و چهارم، شدت تأثیرگذاری آن بر رشد تولید ناخالص داخلی افزایش می‌یابد. به عبارتی شاخص‌های شرایط مالی (IFCI) چارک اول (Q1) و دوم (Q2)، با رشد تولید ناخالص داخلی دارای یک همبستگی زمانی منفی قوی می‌باشد. نوسانات ریسک‌های نزولی به‌ویژه در شرایط مالی بد شدیدتر از ریسک‌های صعودی است. بر اساس روند نموداری پیش‌بینی رشد تولید ناخالص داخلی چارک پسین، شوک‌های مالی متأثر از شوک‌های مرتبه اول، دوم و سوم می‌باشد که با بدتر شدن شرایط مالی، میانگین تولید ناخالص داخلی کاهش پیداکرده که درنهایت هزینه‌ها با وجود یک بحران مالی افزایش ‌یافته است. این نوسانات با اثرگذاری بر شاخص‌های مرتبط با تولید، میزان سرمایه‌گذاری را تحت تأثیر قرار می‌دهند. با توجه به متفاوت بودن زیرساخت‌ها، مطالعه مجزای نحوه تأثیرپذیری تولید از نااطمینانی سیاست‌های پولی دولت، سیاست‌های مالی دولت و سیاست‌های ارزی دولت می‌تواند در تصمیم‌گیری‌های کلان کشور، دید درستی از چگونگی تغییرات بازار مالی ایران در اثر این نوسانات ارائه دهد. Manuscript profile

هدف مقاله بررسی مقادیر وابسته به وضعیت ضریب فزاینده مالیاتی در ایران براساس مدل آستانه‌ای رومر و رومر (2010) با استفاده از داده‌های فصلی 1398:04 -1369:02 است. بدین‌منظور، از مدل پویای آستانه‌ای سی.‌ رومر و دی. اچ. رومر (2010) استفاده شد تا ضرایب وابسته به وضعیت درآمدهای مالیاتی برای بررسی آثار سیاست‌های مالی بر تولید در اقتصاد ایران به‌دست بیاید. نتایج نشان داد ضرایب فزاینده در رژیم‌های پایین و میانی رشد اقتصادی معنادار نیست؛ اما ضریب فزاینده مالیاتی در رژیم بالای رشد اقتصادی کاملاً معنادار است. همچنین، ضرایب فزاینده مالیاتی در دوره‌هایی با رشد پایین اقتصادی، کوچک‌تر می‌شوند و این ضرایب در زمان‌های رشد بالا نسبت به‌کل دوره نمونه بزرگ‌تر می‌شوند. بنابراین، اگرچه سیاست‌های مالیاتی در دوران رکود نقش مؤثری ایفا نمی‌کنند؛ اما در دوران رونق می‌توانند به ابزار کاملاً مؤثری برای تثبیت و ماندگاری رشد اقتصادی تبدیل شوند. بنابراین، بهتر است در دوره‌هایی با رشد پایین تولید سیاست‌گذاران از کاربرد محرک‌های مالیاتی به‌عنوان ابزاری برای افزایش تقاضا و رشد تولید بپرهیزند؛ اما با بالا رفتن رشد تولید، محرک‌های مالیاتی می‌تواند ابزار مناسبی برای ماندگاری رشد اقتصادی تلقی شود و به سیاست‌گذاران کمک کند با استفاده از این ابزار، تداوم رشد تولید را میسر کنند. Manuscript profile