نویسندگان کتاب‌های کلیله و دمنه و گلستان سعدی، هر یک به گونه‌ای در طرح مسألة حکومت و ضرورت تشکیل دولت‌های سیاسی تأکید ورزیده‌اند. در هر دو اثر مذکور، مسألة آیین کشورداری، حکومت، شیوه و راه‌های آن قابل بررسی است. رعایت ِاصول و موازین اخلاقی در کشورداری هم چون عدالت، رعیت‌پروری و امثال آن، پیوندی استوار با شیوة شخصی شاهان دارد و حتی این امر در منابع تاریخی ایران نیز نمود فراوانی دارد. کلیله و دمنه و گلستان نیز هریک به سهم خویش تأثیر عمده‌ای دارند. سعدی در گلستان یک باب را به سیرت پادشاهان اختصاص می‌دهد و نکات مهمی را در این زمینه متذکر می‌شود. در کتاب کلیله و دمنه نیز این امر به گونه‌ای دیگر و با زبان حیوانات بازگو می‌شود. نویسندگان هر دو کتاب کلیله و دمنه و گلستان، در صدد چاره برای رفع مشکل‌های مردم و دفع ستم و فساد و تباهی هستند. در هر دو اثر، حکومت ظالمانه ناروا دانسته شده و برای ریشه‌شناسی ناهنجاری حکومت‌ها، الگویی مناسب ارائه می‌شود که در صورت تحقق آن‌ها، سعادت دنیا و آخرت مردم تأمین می‌شود. در نظر نویسندگان هر دو اثر، هر گونه رفتار پادشاه، عوامل حکومت و صاحبان حرفه و پیشه، به شرط این که غفلت از خداوند نباشد و در جهت رضای حق و شفقت بر خلق باشد شایسته و سازنده است. نویسندگان هر دو اثر، برای رسیدن به الگوی برتر حکومتی، نگرشی اسوه‌گرا دارند و برای نشان دادن نمودار عینی آن به آموزه‌های دینی تکیه می کنند و بر اهتمام به امور دنیا و دین تأکید می‌ورزند. هر دو اثرعدالت‌محوری و رعیت‌پروری را مهم‌ترین رکن حکومت صالح به شمار می‌‌آورند. این مقاله به منظور تبیین شیوه‌های حکومتی عادلانه و با تکیه بر عدالت، در کلیله و دمنه و گلستان تدوین شده و یافته‌های پژوهش به شکل توصیفی وتحلیلی ارائه شده‌اند. Manuscript profile