نسخۀ خطی تحفۀ سلطانیه را حسن بن گل‌محمد تألیف و ملاقدیم استنساخ کرده و به پادشاه تیموری هند، گویا شهاب‌الدین شاه‌جهان (10۳۷ـ10۶۹) اهدا کرده است. این نسخه که به شمارۀ 86864 در کتابخانۀ مجلس شورای اسلامی ایران نگهداری می‌شود، در سه باب نگاشته شده: باب اول در مکتوبات سلاطین که به صاحبان مناصب مختلف حکومتی و متعلقان نگاشته و نیز جواب هریک از آن نامه‌ها، باب دوم در احکام و نشان حکومت و امارت مانند حکم ولایت، صدارت، شیخ‌الاسلامی، قضاوت و جز آن‌، باب سوم در مکاتبات شرعیه که شامل خط نکاح و طلاق، وثایق اعتاق و وکالت و حواله و بیع است. نسخۀ یادشده با اشتمال بر مجموعه‌ای از این‌گونه نامه‌های سلطانی و اخوانی و احکام دیوانی و شرعی، به قلم خود مؤلف و احتوای نکات ادبی، اجتماعی، سیاسی، کشوری و لشکری به‌عنوان الگوهایی برای نامه‌نگاری رسمی آن روزگار، نسخۀ ارزشمندی به شمار می‌آید. مقالۀ پیشِ رو بر آن است تا نسخۀ مذکور را از منظر محتوا و ویژگی‌های سبکی بررسی و معرفی کند. Manuscript profile

زهیر بن ابی سلمی ربیعه بن رباح المزنی، در عصر جاهلی، حکیم‌الشّعراء و در میان ائمّۀ عرب، افضل شاعران بود. او در مدیح و حکمت برجسته بود و وظیفۀ شعر را تعلیم و هدایتگری می‌دانست. زهیر عمر خود را در دلسوزی و پند و اندرز و حق‌گویی و خیرخواهی گذراند و در اشعارش مفاهیم تعلیمی و اخلاقی به‌ویژه در معانی نکوهش و زهد سخت آشکار است. زهیر با تأثیر از محیط زندگی و شخصیت خود، برترین معیارهای اخلاقی و انسانی را خلق کرده و پرده از رایج‌ترین رذایل برداشته و انسان‌ها را از انجام آن منع کرده است. عظمت مقام سعدی، شاعر نامدار قرن هفتم هجری، در شعر و نثر و اخلاق و حکم آشکار است. سعدی به دلیل انس فراوان با شعر و شاعران عرب و برخورداری از محیط عربی در پی درنگ طولانی در آن سرزمین‌ها، چنان تأثیر پذیرفت که از راه شعر او، شعر فارسی نیز متأثّر شد. این مقاله با بررسی دیوان اشعار زهیر بن ابی سلمی، برخی محاسن و معایب اخلاقی متذکّر در شعر او را تبیین و اشتراکات تعلیمی و مضمونی آن را با شعر سعدی در بخش مواعظ و غزلیّات تحلیل کرده است. یافته‌های این پژوهش، دربردارندۀ آراء مشترک اخلاقی و اجتماعی و ارشادات این دو شاعر است. Manuscript profile