BACKGROUND: Silicon is a suitable solution to alleviate salinity stress and improve crop production. OBJECTIVES: Investigation physiological and biochemical traits of Single Cross 704 corn affected foliar application of silicon (from a Sodium silicate source) under salinity stress. METHODS: This research was carried out according split plot experiment based on randomized complete blocks design with three replications. The main factor included salinity at three level (a1: control or 0.34 ds.m-1, a2: 4 ds.m-1, a3: 8 ds.m-1) and foliar application of silicon (from a Sodium silicate source) belonged to subplot at three level (b1: control or non-spraying, b2: 1 mM b3: 2 mM silicon). RESULT: Salinity stress reduced leaf dry weight, plant dry weight, root dry weight, and decreased stem height. It also increased levels of malondialdehyde (MDA), proline and sodium, and reduced potassium concentration in the plant. Foliar application of Silicon improved the growth traits, such that foliar application of 2 mM silicon brought about the highest dry weight of leaves and plants (21.73 and 120.85 gr). Foliar application of 1 and 2 mM silicone reduced MDA concentration by 12.93% and 13.7% at 8 ds.m-1 salinity compared to the control. The foliar application of silicon (1 and 2 mM) also led to 13.78 and 17.79% reduction in amount of proline at control salinity level and 28.51% and 21.08% reduction of proline levels at 8 ds.m-1 salinity levels compared to the control. Application of 1 and 2 mM silicon led to reduction of the leaf sodium concentration and increased Leaf potassium concentration at all salinity levels compared to the control. So the consumption of silicon reduced the effects of salt stress on corn. CONCLUSION: Finally according result of this research foliar application of silicone in amount of 2 mM can be recommended. Manuscript profile

Manuscript profile

Manuscript profile

A pot experiment was conducted based on a factorial study and complete random block design with three replicates to investigate the phytoremediation potential of Sorghum biocilor L. in soils polluted with nickel and manganese during 2017-2018. The first factor was nickel nitrate (0, 60, and 120 mg kg-1 soil) and the second factor comprised of manganese sulphate (0, 50, and 100 µM). The characteristics under investigation were shoot height, root length, shoot dry weight, root dry weight, nickel concentration of shoots and roots, manganese concentration of shoots and roots, and nickel and manganese translocation factors. Findings suggested that under nickel and manganese stress, shoot height, root length, shoot dry weight, and root dry weight reduced. Also, with an increase in the soil nickel and manganese, so did the concentration of these heavy metals in roots and shoots of the plants under study. Maximum effect of nickel and manganese were recorded in the treatments comprising 120 mg Kg-1 Nickel and 100 µM manganese sulphate, respectively while compared with nickel, manganese caused less damage to the plants under study. Application of nickel to the soil increased the translocation factor while there was no difference between the two levels of nickel applied. On the other hand, application of manganese did not affect the translocation factor compared to the control and the translocation factors for both elements were less than 1. Therefore, based on the findings of the study, sorghum showed a relatively good tolerance to nickel and manganese, the absorbed nickel and manganese were mostly concentrated in the plant root, and Sorghum biocilor L. is not recommended for phytoremediation. Manuscript profile

This study evaluated the effect of mycorrhizal inoculation on growth characteristics and gel quality of Aloe Vera. Research was conducted as a randomized complete block design with three replications. Eight treatment of experiment were plant inoculation by different strains of mycorrhiza, namely, Glomus fassiculatum, G. interaradise, G. mosseae, combination of two strains of G. fasiculatum and G. mosseae, combination of two strains of G. Fasiculatum and G. interaradise, combination of two strains of G. Interaradise and G. mosseae, combination of three strains of G. fasiculatum, G. interaradise, and G. mosseae, and control treatment (without inoculation). The research results indicated mycorrhizal inoculation decreased gel pH and leaf area index, whereas mycorrhiza fungi increased the content of vitamin C, aloin and barbaloin content, relative growth rate, and ratio of mature leaf gel to weight of mature leaf skin compared to control treatment. Results of the present research revealed highest and lowest effects on studied traits was seen in combination of three strains and control treatment, respectively. Manuscript profile

به ‌منظور بررسی تأثیر قارچ میکوریزا و باکتری حل کننده فسفات بر گیاه دارویی مرزنگوش تر تحت شرایط تنش شوری آزمایشی گلخانه‌ای به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار در منطقه سلفچگان قم انجام شد. فاکتور اول سطوح شوری شامل صفر (شاهد)، 100 و 150 میلی‌مولار نمک کلرید سدیم در آب، فاکتور دوم قارچ میکوریزا در دو سطح عدم مصرف و مصرف سویه Glomus mosseae و فاکتور سوم باکتری حل کننده فسفات در دو سطح عدم مصرف و مصرف سویه Pseudomonas fluorescens بود. نتایج نشان داد اثرات اصلی شوری، میکوریزا و باکتری حل کننده فسفات بر صفات مطالعه شده در سطح احتمال یک درصد معنی‌دار بود، همچنین اثر متقابل میکوریزا با شوری بر روی تعداد گل در بوته، تعداد شاخه، وزن خشک گیاه و درصد اسانس، اثر متقابل میکوریزا با باکتری حل کننده فسفات روی ارتفاع بوته، تعداد گل در بوته، تعداد برگ در بوته، تعداد شاخه و وزن خشک گیاه و اثر متقابل سه گانه تیمارهای آزمایشی روی تعداد برگ در بوته به طور معنی‌داری در سطح احتمال پنج درصد معنی دار شد. بر اساس نتایج آزمایش، با افزایش تنش شوری اصفات مورد مطالعه کاهش یافت به طوری که شوری 150 میلی‌مولار بیشترین تأثیر منفی را روی گیاه داشت. همچنین مشاهده شد کاربرد میکوریزا و باکتری حل کننده فسفات در شرایط مطلوب و همچنین تنش شوری صفات مورد مطالعه را افزایش داد. نتایج نشان داد که کاربرد تؤام میکوریزا و باکتری حل کننده فسفات نتیجه بهتری در مواجه با سطوح مختلف تنش شوری داشت. Manuscript profile

این تحقیق با هدف بررسی اثر باکتری حل کننده فسفات Pseudomonas putida بر مقاومت به شوری دو رقم آفتابگردان در سال زراعی 89-1388 در گلخانه دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه اجرا گردید.. آزمایش به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. فاکتور اول شامل تلقیح و عدم تلقیح بذرهای آفتابگردان با باکتری سودوموناس پوتیدا، فاکتور دوم شامل دو رقم آفتابگردان به نامهای آلستار و پروگرس و فاکتور سوم سطوح شوری 6/0 (شاهد)، 5 و 7 دسی زیمنس بر متر در نظر گرفته شد. شوری سبب کاهش وزن خشک اندام هوایی، ارتفاع بوته، تعداد برگ در بوته، تعداد دانه در طبق، وزن صد دانه، عملکرد دانه در بوته و غلظت و محتوای فسفر رقم های مورد آزمایش گردید. کلیه صفات مورد بررسی در گیاهان تلقیح شده با باکتری، هم در شرایط تنش شوری و هم در شرایط بدون تنش ، بیشتر از گیاهان تلقیح نشده بودند. رقم آلستار نسبت به پروگرس به شوری متحمل تر بود ولی در شرایط شور رقم پروگرس به تلقیح باکتریایی پاسخ بهتری نشان داد. نتایج حاصل از آزمایش نشان داد که گیاهان تلقیح شده با باکتری دارای تحمل به شوری بالاتری نسبت به گیاهان تلقیح نشده بودند. بنابراین می‌توان اظهار داشت که در شرایط وجود تنش شوری، باکتری سودوموناس پوتیدا تحمل آفتابگردان به شوری را افزایش می‌دهد. Manuscript profile