با شیوع کرونا و تبدیل آموزش حضوری به آموزش مجازی، آموزش دانش‌آموزان به‌ویژه در سن نوجوانی، با چالش‌هایی برای والدین همراه بود. هدف پژوهش حاضر، فهم تجربه زیسته مادران و ابعاد و معانی پیوسته به آن درباره آموزش مجازی در دوران قرنطینه کرونا است. روش تحقیق، پدیدارشناسی توصیفی است. بدین منظور، از بین مادران تهرانی با روش نمونه‌گیری هدفمند ۱۵ نفر که حداقل یک فرزند مدرسه‌ای ۱۱ تا ۱۵ سال داشتند، انتخاب و داده‌ها با روش مصاحبه عمیق و نیمه‌ ساختاریافته جمع‌آوری شد و این کار تا زمان دستیابی محقق به اشباع نظری ادامه پیدا کرد. تحلیل داده‌ها ازطریق کدگذاری و مشخص‌شدن مقوله‌های اصلی و فرعی با استفاده از روش کلایزی انجام شد. یافته‌های پژوهش درباره نگرانی‌ها و دغدغه‌های مادران شامل ۴ مضمون اصلی و ۹ مقوله فرعی به ترتیب: آسیب‌های فرهنگی و اجتماعی دانش‌آموزان (آسیب‌پذیری دانش‌آموزان در فضای مجازی، رشد فرهنگ مصرف‌گرایی در دانش‌آموزان و اختلال در جامعه‌پذیری دانش‌آموزان)، مخاطرات سلامت جسمی و روانی دانش‌آموزان (اختلالات جسمی و آسیب‌های روانی)، ناکارآمدی آموزش مجازی (محقق نشدن کامل امر آموزش و نبود زیرساخت جهت آموزش مجازی) و مزایای ادراک‌شده‌ی آموزش مجازی (فرصت‌های آموزش مجازی و افزایش توانمندی دانش‌آموزان در فضای مجازی) است. Manuscript profile