چکیدهآفرینش انسان و اتفاقاتی که در زمان آفرینش رخ داد از موضوعاتی است که دست‌مایه بسیاری از صاحب نظران و مکاتب فکری و مذهبی گردیده است. در این میان نگاه عرفا به موضوع آفرینش انسان و سجده ملائک در برابر این مخلوق جدید با زاویه دید خاص می‌تواند جلوه های ویژه خود را داشته باشد. در بین این عرفا عطار و مولانا جایگاه برجسته‌یی هم در عرفان و هم ادبیات فارسی دارند. بازتاب خلقت آدمی و سجود در برابر آن از چشم این سرایندگان پوشیده نمانده است. در این مقاله نویسنده بر آن است تا آثار این دو شاعر را از منظر نماز بردن در برابر مخلوق جدید خداوند بررسی و دلایل آن را تنظیم نماید. با نگرشی به کلیه آثار این دو شاعر دلایلی از قیبل: فضلیت وجود دل در وجود انسان به عنوان فرودگاه و قدمگاه خداوند، بعد روحی انسان که سبب شرافت می‌گردد، جان و نفس، و موجودی که امکان تکاملش حتی تا عالم قدس و محضر حق وجود دارد،... بخشی از زمینه‌های است که دو شاعر جهت فضلیت انسان بر انواع دیگر آفریده‌ها بیان نموده‌اند. Manuscript profile