توسعه روستایی از عوامل مختلفی نشأت می‌گیرد که یکی از آن‌ها مسکن مطلوب است که یکی از شاخص‌های تعیین کیفیت زندگی و رفاه اجتماعی نیز می‌باشد، بنابراین برنامه‌ریزی برای مسکن روستایی به‌عنوان یکی اجزای اصلی نظام سکونت گزینی امری ضروری می‌باشد. یکی از راه‌های مهم آگاهی از وضعیت مسکن در فرایند برنامه‌ریزی روستایی، استفاده از شاخص‌های مسکن است این شاخص‌ها بیانگر وضعیت کمی و کیفی مسکن روستایی در هر مقطع زمانی است. پژوهش حاضر از  نوع کاربردی- توسعه‌ای و ازنظر روش توصیفی تحلیلی بوده که با هدف بررسی شاخص‌های کمی و کیفی مسکن مناطق روستایی استان تهران انجام‌شده است. آﻣﺎرﻫﺎی ﻣﻮردﻧﻴﺎز از ﺳﺮﺷﻤﺎری ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻧﻔﻮس و ﻣﺴﻜﻦ 1395 مربوط به استان تهران استخراج گردیده و سپس 19 شاخص اصلی با بهره‌گیری از اصول آماری شاخص سازی و داده‌پردازی در 52 شاخص مسکن روستایی، ترکیب و استنتاج گردیده‌اند و  با استفاده از روش تحلیل عاملی مهم‌ترین عوامل مؤثر در وضعیت مسکن روستایی تعیین‌ شده‌اند. در مرحله بعد با بهره‌گیری از روش ویکور مناطق روستایی شهرستان‌های استان ازلحاظ برخورداری از شاخص‌های مسکن رتبه‌بندی و سطح‌بندی شدند. یافته‌های پژوهش حاصل از تحلیل عاملی، بیانگر تقلیل شاخص‌های مورد مطالعه به چهار عامل است که جمعاً 67/93 درصد از واریانس را دربر می‌گیرند. در بین 4 عامل استخراج‌شده، عامل رفاهی به‌تنهایی 79/59 درصد واریانس را پوشش می‌دهد. که تأثیرگذارترین عامل در مطالعه است. نتایج به‌دست‌آمده از مدل ویکور جهت رتبه‌بندی مناطق روستایی تهران بر اساس شاخص‌های مورد بررسی حاکی از آن است که شهرستان شمیران با مقدار Q (98/0) در رتبه نخست و شهرستان‌های قدس و ملارد نیز با مقدار  Q(20/0 و 19/0) در رتبه آخر قرارگرفته‌اند. Manuscript profile