هر داستان روایتی از رخدادهاست که در بستر زمان به وقوع می‌پیوندد‌‌. این رخدادها از سیری پیوسته و گاه‌شمارانه پیروی می‌کنند‌‌، اما در جایی ناهماهنگی‌هایی به صورت زمان‌پریشی پدید می‌آید که باعث گسترش فضای داستان و ایجاد تعلیق و انتظار در خواننده می‌شود‌‌. نویسنده با استفاده از تکنیک زمان‌پریشی‌‌، نظام خطّی داستان را در هم شکسته و با نمایش دنیای درونی شخصیت اصلی داستان‌‌، مخاطب را به بازخوانی یک داستان پرتحرّک‌‌، پیچیده و درگیرانه فرامی‌خواند‌‌. علی خدایی نویسنده‌ داستان عصرهای یکشنبه‌‌، با درهم شکستن سیر خطّی زمان‌‌، از زمان‌پریشی گذشته‌نگر‌ (درونی و بیرونی) استفاده کرده است. گذشته‌نگری‌های درونی شیوه‌ استفاده از زمان در داستان است و گذشته‌نگری بیرونی مانند پلی برای رسیدن به اتفاقات اصلی روایت است‌‌. پژوهش حاضر می‌کوشد با بررسی داستان عصرهای یکشنبه اثر علی خدایی‌‌، مقوله‌ زمان‌پریشی را با شیوه تحلیلی‌‌، واکاوی کند و تکنیک نویسنده در گسستگی زمان داستان را مورد بررسی قرار دهد‌.