هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر آموزش خودگویی انگیزشی بر کاهش حرکت هراسی در ورزشکاران آسیب دیده ورزشی می‌باشد.

روش پژوهش: روش پژوهش حاضر، از نوع نیمه‌تجربی(پیش‌آزمون- پس‌آزمون) با استفاده از یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل بود. جامعه آماری این تحقیق، شامل تمامی ورزشکاران آسیب دیده تمامی رشته های ورزشی شهر تبریز  در سال 1401- 1402 بودند. از جامعه مورد مطالعه تعداد 30 نفر بصورت در دسترس انتخاب و سپس در 2 گروه بطور تصادفي جايگزين شدند. سپس برای گروه آزمایش اول خودگویی (8 جلسه؛ هفته‌ای 2 جلسۀ یک ‌و نيم ساعته) عصر ها از ساعت 17-30/15 اعمال و گروه کنترل آموزشی دریافت ننمودند. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از تحليل كواريانس استفاده شد.

یافته‌ها: قبل از شروع تمرینات و بعد از اتمام پرسشنامه مقیاس حرکت‌هراسی تمپا توسط شرکت کنندگان تکمیل شد. نتایج نشان داد که اثر گروه در سطح احتمال 99 درصد معنا‌دار می‌باشد (001/0 = p، 58/0 = مجذور اتا، 42/29 = F). یعنی پس از تعدیل نمرات پیش‌آزمون، میزان حرکت هراسی در پس‌آزمون در گروه کنترل و گروه آزمایش دارای تفاوت معنا‌داری می‌باشد. و میزان حرکت هراسی در گروه آزمایش (82/118 = m) بطور معنا‌داری بیشتر از گروه کنترل (60/80 = m) است.

نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که خودگویی بر میزان حرکت هراسی تأثیر مثبت معناداری دارد.