خشونت در قالب کنش و واکنش فردی و گروهی برای مستولی کردن تفکرات و خواسته¬های خود و کنار زدن دیگری امری برخواسته از زمینه¬ها و علل مختلف می¬باشد و گروه‌ها و جنبش‌ها برای دستیبابی به اهداف خود گاهی اوقات دست به خشونت می‌زنند. خشونت در میان جنبش اسلامی خصوصاً جنبش سلفی برجسته¬تر است؛ آنها هنگام کسب و حفظ قدرت از خشونت به نحو عریان و گسترده¬ای استفاده کرده¬اند به نحوی که می¬توان گفت خشونت در گروه های سلفی امری ذاتی است از این رو این مقاله در صدد پاسخگویی به این پرسش است که خشونت در گروه¬های سلفی اسلامی چه کارکردی داشته و آنها از خشونت برای دستیابی به چه اهدافی استفاده کرده¬اند؟ مقاله حاضر بر این فرض استوار است که گروه¬های سلفی از خشونت به عنوان ابزاری برای هویت بخشی و مشروعیت دادن به اقدامات خود استفاده نموده¬اند؛ این مقاله تلاش دارد با استفاده از روش تحلیلی و توصیفی ایده اصلی خود را تبیین نماید. بر این اساس برای نشان دادن جایگاه هویت در خشونت گروه‌های سلفی ابتدا به بررسی منظومه فکری اندیشمندان گروه‌های سلفی در زمینه خشونت و آن گاه نقش خشونت در هویت بخشی گروه‌های سلفی می‌پردازد.