هدف پژوهش حاضر، بررسی کارایی درمان فراتشخیصی یکپارچه در کاهش شدت عوامل فراتشخیصی سبب­ساز و نشانه­های آسیب شناختی در افراد مبتلا به اختلالات هیجانی چندگانه بود. سه نفر زن مبتلا به اختلال هیجانی اضطراب فراگیر دارای اختلال هیجانی همایند دیگر از طریق  مصاحبه­ی تشخیصی و مصاحبه­ی بالینی ساختار یافته بر اساس معیارهای تشخیصی DSM-IV-TR برای محور یک به روش نمونه­گیری هدفمند انتخاب شدند. بیماران پس از احراز شرایط درمان، وارد فرآیند درمان شدند. در این پژوهش از طرح تجربی تک­موردی از نوع خط پایه­ی چندگانه­ی ناهمزمان استفاده شد. کارایی پروتکل درمان فراتشخیصی یکپارچه در طی سه مرحله مداخله(خط پایه، درمان 12 جلسه­ای و پیگیری 6 هفته­ای) با استفاده از پرسشنامه نگرانی ایالت پنسیلوانیا (PSWQ)، زیرمقیاس سیستم بازداری رفتاری(BIS)، مقیاس­های عاطفه مثبت و عاطفه منفی (PANAS)، مقیاس دشواری­های تنظیم هیجانی(DERS) و سنجه­های اختصاصی اختلال همایند بیماران مورد بررسی قرار گرفت. داده­ها به روش تحلیل ترسیم دیداری و فرمول درصد بهبودی بررسی شد. نتایج نشان می­دهد که تاثیر درمان فراتشخیصی یکپارچه در کاهش شدت آماج­های درمان(نگرانی، عاطفه منفی، بازداری رفتاری، مشکلات تنظیم هیجانی و نشانه­های اختلالات هیجانی) در بیماران از نظر بالینی معنادار است. روش درمان فراتشخیصی یکپارچه در کاهش همزمان شدت عوامل فراتشخیصی سبب­ساز و نشانه­های مربوط به اختلالات هیجانی از کارایی لازم برخوردار است. Manuscript profile