بی حرکتی مزمن نوعی استرس محسوب می¬شود که با القای استرس اکسیداتیو به اندام های مختلف بدن آسیب می زند. در این مطالعه، اثر مونوترپن p-سایمن بر استرس اکسیداتیو القاشده توسط بی حرکتی مزمن در بیضه رت های نر بالغ نژاد ویستار بررسی شد.40 سر رت به چهار گروه (هر گروه 10 رت) کنترل، سایمن، استرس و استرس سایمن تقسیم شدند. گروه¬های استرس و استرس سایمن به مدت 14 روز متوالی هر روز 5/2 ساعت در داخل مقیدکننده قرار گرفتند. گروه های سایمن و استرس-سایمن نیز در همین دوره، p-سایمن (50 میلی گرم/کیلوگرم) را به صورت درون صفاقی دریافت نموند. در پایان دوره، سطح مالون دی¬آلدهید، گلوتاتیون، فعالیت آنزیم¬های سوپراکسیددیسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز در بیضه حیوانات سنجیده شد. سطح مالون دی آلدهید در گروه استرس-سایمن در مقایسه با گروه استرس به طور معنی داری کمتر بود (01/0 p <) در حالی که سطح گلوتاتیون در این گروه در مقایسه با گروه کنترل بالاتر بود (05/0 p <). فعالیت سوپراکسیددیسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز در گروه استرس-سایمن، افزایش چشمگیری را در مقایسه با گروه استرس نشان داد (001/0 p <). بنابر نتایج، p-سایمن می تواند استرس اکسیداتیو ناشی از بی حرکتی مزمن را در بیضه رت ها کاهش دهد و احتمالاً دارای پتانسیل درمانی برای اختلال عملکرد بیضه است.