کبد چرب سبب تجمع چربی اضافی در سلول‌های کبدی می‌شود. بربرین دارای فعالیت­های آنتی اکسیدانی و ضد التهابی است و سیتاگلیپتین مهار کننده DPP-4 است که عملکرد هورمون های اینکرتین را افزایش می‌دهد. در این تحقیق، فعالیتهای بیولوژیکی بربرین و سیتاگلیپتین برای درمان کبد چرب در موش‌های اسپراگ-داولی مدل دیابتی بررسی شد. اثرات درمانی سیتاگلپتین و بربرین بر کبد چرب در موش‌های دیابتی شده توسط تزریق  آلوکسان با تک دوز 100 میلی‌گرم/کیلوگرم با گروه­بندی زیر صورت گرفت. 1: کنترل (سرم فیزیولوژی به عنوان حلال آلوکسان) ؛ 2: مدل (کبد چرب + آلوکسان) ؛3: سیتاگلیپتین (کبدچرب + آلوکسان و سیتاگلیپتین 10 میلی‌گرم/کیلوگرم)؛ 4: بربرین (کبدچرب+آلوکسان و 150 میلی‌گرم/کیلوگرم بربرین)؛ 5: بربرین/سیتاگلیپتین (کبد چرب + آلوکسان و 5 میلی‌گرم/کیلوگرم سیتاگلیپتین و 75 میلی‌گرم/کیلوگرم بربرین). پس از اتمام دوره تیمار و بافت کبد جداسازی و توزین شد. میزان تری‌گلیسرید و کلسترول کبدی سنجش شد. بیان ژن GLUT4 در بافت کبد با روش ریل تایم PCR اندازه­گیری شد. سطح بیان ژن GLUT4 در گروه‌های تیمار در مقایسه با گروه مدل افزایش یافت که فقط در گروه تجویز توام با گروه مدل تفاوت معنی‌دار دیده شد (05/0 p <). میزان کلسترول کبدی در گروه‌های تیمار نسبت به گروه مدل کاهش معنی‌دار داشته است (01/0 p <). تری‌گلیسرید کبدی در گروه‌های تیمار کاهش یافت ولی فقط در گروه تجویز توام تفاوت معنی‌داری با گروه مدل دیده شد (05/0 p <). بربرین و سیتاگلیپتین به ویژه در تجویز توام با بیان افزایشی GLUT4 و کاهش کلسترول و تری‌گلیسرید کبدی اثر مطلوبی در متابولیسم لیپیدها دارند و می‌توانند به عنوان یك رژیم درمانی مؤثر برای هایپرلیپیدمی و کبد چرب در نظر گرفته شوند.