دیابت به عنوان یکی از بیماری های بسیار توسعه یافته در جهان و از دلایل اصلی مرگ و میر در نظر گرفته می شود. از راه های پیشگیری از دیابت و جلوگیری از عوارض ناشی از آن، انجام فعالیت به روش های مختلف است. هدف از پژوهش حاضر بررسی مقایسه تاثیر دوازده هفته تمرین تداومی و تناوبی روی فتوئین b، فتوئین a و گلیپیکان 4 پلاسما و مقاومت به انسولین در موش های دیابتی نوع 1 بود. برای این منظور 40 موش دیابتی نوع یک به 4 گروه کنترل-سالم، کنترل دیابت، دیابت تمرین تداومی و دیابت تمرین تناوبی تقسیم شدند.گروه تناوبی با دویدن روی در وهله های 3 دقیقه‌ای با سرعت 20 متر در دقیقه و ریکاوری فعال با سرعت 10 متر در دقیقه با شیب صفر درصد به مدت 3 دقیقه روی تردمیل، شش تکرار در هر جلسه انجام شد (مدت زمان کل 36 دقیقه). گروه‌ تمرین تداومی نیز دویدن را با سرعت 15 متر در دقیقه به مدت 36 دقیقه با شیب 0% درصد انجام دادند. کشتار موشها 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی انجام و خونگیری انجام شد. جهت مقایسه بین گروه‌ها از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. بررسی تغییرات بین گروهی نشان داد که تفاوت معنی دار بین گروه ها برای مقاومت به انسولین، فتوئین b، فتوئین a و گلیپیکان 4 پلاسما وجود دارد (001/0p <). بررسی تغییرات بین کروهی نشان داد که مقاومت به انسولین، فتوئین b، فتوئین a و گلیپیکان 4 پلاسما کاهش معنی دار در گروه سالم نسبت به گروه دیابتی داشتند (001/0p <). همچنین بین گروه کنترل دیابت با گروه های تمرین تداومی و تمرین تناوبی تفاوت معنی دار بین همه شاخص ها وجود داشت (001/0p <). نتایج پژوهش حاضر نشان داد که تمرین هوازی و تمرین تناوبی میتوانند باعث کاهش فتوئین b، فتوئین a و گلیپیکان 4 پلاسما در موشهای دیابتی نوع 1 شوند. این بهبودها در گروه تمرین تناوبی نسبت به تمرین تداومی بهتر بود. Manuscript profile

دیابت یکی از دلایل اصلی مرگ و میر در کشورهای در حال توسعه است. از راه های پیشگیری از دیابت و جلوگیری از عوارض ناشی از آن، انجام فعالیت بدنی و استفاده از مکمل های آنتی اکسیدانی است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرین هوازی و مکمل استویا روی فتوئین b، پنتراکسین ۳ و GDF-15 پلاسما و مقاومت به انسولین در موش‌های دیابتی نوع 1 بود. برای این منظور 25 موش دیابتی نوع یک به 5 گروه کنترل-سالم، کنترل دیابت، دیابت مکمل، دیابت تمرین و دیابت تمرین-مکمل تقسیم شدند. برنامه تمرینی رت ها برای مدت 65 روز، با سرعت 20 تا 30 متر بر دقیقه با شدت 10 تا 25 متر/دقیقه بود. دوز مصرفی استویا 250 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن به صورت گاواژ دریافت شد. کشتار موش‌ها 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی انجام و خونگیری انجام شد. جهت مقایسه بین گروه‌ها از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. بررسی تغییرات بین گروهی نشان داد که تفاوت معنی دار بین گروه‌ها برای فتوئین b، پنتراکسین ۳ و GDF-15 پلاسما وجود دارد (001/0p <). بررسی تغییرات بین کروهی نشان داد که فتوئین B و GDF-15 افزایش معنی دار و پنتراکسین کاهش معنی دار در گروه سالم نسبت به گروه دیابتی داشتند (001/0p <). همچنین بین گروه کنترل دیابت با گروه های تمرین مکمل و تمرین تفاوت معنی دار بین همه شاخص ها وجود داشت (001/0p <). نتایج پژوهش حاضر نشان داد که تمرین هوازی و مکمل استویا میتوانند باعث کاهش مقاومت به انسولین، فتوئین b و GDF-15 و افزایش پنتراکسین ۳ در موش‌های دیابتی نوع 1 شوند. این بهبودها در گروهی که تمرین و مکمل را به طور همزمان مصرف کرده بودند، بیشتر بود. Manuscript profile