چکیده
تغییر ساختار کاربری فضایی شهرها موجب تشدید مسائل اجتماعی از جمله، کاهش سازگاری اجتماعی درمیان ساکنین مجتمع‌های مسکونی شهری شده است. در سال‌های اخیر توجه به ابعاد پایداری محیطی و کیفیت زندگی و اجتماعات سالم، باعث توجه بیشتر به ابعاد کیفیتی در محیط‌های شهری و سکونتی شده است که با توجه به آن، یکی از عوامل افزایش کیفیت زندگی در محیط زندگی افراد، سازگاری اجتماعی می‌باشد . هدف از این پژوهش، بررسی رابطه بین سرمایه فرهنگی و سرمایه اجتماعی و ابعاد آن با سازگاری اجتماعی در میان ساکنین مجتمع‌های مسکونی شهر اصفهان در سال 1398‌ است که با ترکیبی ازنظریه‌های جامعه‌شناختی و روان‌شناختی مورد مطالعه قرار گرفت.
با توجه به اینکه سرمایۀ فرهنگی و سرمایه اجتماعی از جمله متغیرهایی هستندکه می‌‌توانند بر میزان سازگاری افراد تأثیرگذار باشند، لذا در پژوهش حاضر، کوشش می‌‌شود تا به این سؤال اساسی پاسخ داده‌‌شود که آیا سرمایه اجتماعی و ابعاد آن‌ و همچنین سرمایه فرهنگی با میزان سازگاری اجتماعی ساکنین مجتمع‌‌های مسکونی در شهر اصفهان رابطه دارد؟
پژوهش حاضر به روش پیمایشی و مصاحبه مشارکتی انجام شد و داده‌ها با ابزار پرسشنامه با پایایی و روایی مناسب، با شیوه نمونه‌گیری خوشه‌ای و تصادفی طبقه‌ای چندمرحله‌ای جمع‌آوری گردید .جامعه آماری این پژوهش را کلیه افراد و خانوارهای ساکن مجتمع‌های مسکونی شهر اصفهان تشکیل داده اند که حدود 1155800 نفرمی‌باشند و تعداد385 نفراز ساکنین، طبق فرمول کوکران بعنوان نمونه انتخاب شدند. جهت تحلیل داده‌ها از ضریب همبستگی پیرسون به کمک نرم‌افزارSPSS وAMOS استفاده شد.براساس نتایج تحقیق،، بین سرمایۀ فرهنگی و سازگاری اجتماعی ساکنین، رابطۀ معکوس و معناداری وجود دارد. همچنین بین سرمایه اجتماعی و ابعاد آن (اعتماد اجتماعی، اتصال به شبکه‌های اجتماعی و هنجارگرایی) با سازگاری اجتماعی ساکنین،رابطه مستقیم و معناداری وجود دارد. Manuscript profile