بيماري پژمردگي و پوسيدگي ريشه و طوقه تویا با عامل Fusarium oxysporum يكي از بيماري‌هاي مهم در كشت تویا مي‌باشد. در این پژوهش اثر هشت سویه باکتریایی Bacillus licheniformis ، Bacillus megaterium ، Bacillus pumilus ، Bacillus subtilis ، Bacillus velezensis، Pseudomonas flurescens، Pseudomonas koreensi و Pseudomonas putida در مهار این بیماری در آزمایشگاه بررسی شد. در ميان آن‌ها براساس آزمون کشت متقابل و مشاهده هاله بازدارندگي، دواسترین B. velezensis و B. subtilis به ترتیب با33/9 و6/5 درصد بیشترین بازدارندگی را داشتند. در بررسي ميزان تاثير تركيبات فرار ضد قارچي غیر همزمان P. flurescens با 33/58 درصد بیشترین بازدارندگی را داشت. ترکیبات فرار همزمان باکتری های P. koreensi، P. flurescens، B. pumilus و B. megaterium بطور کامل باعث کنترل عامل بیماری شدند. در بررسي تأثير متابوليت هاي مايع خارج سلولي فيلتر شده روي رشد کلنی بيمارگر، مشاهده گرديد که با افزايش غلظت متابوليت ها، درصد بازداري از رشد پرگنه بيمارگر توسط تمامي استرين‌هاي باکتريايي افزايش مي يابد. بهترين استرين‌ها در مقابل F. oxysporum استرين های B. velezensis، B. subtilis و B. pumilus بودند که در غلظت 25%به ترتیب با50، 27/72 و 67/86 درصد، در غلظت 15% استرین B. pumilus با66/75 درصد و استرین B. velezensis با 66/46 درصد بازدارندگی و در غلظت 5% استرین B. pumilus با 44 درصد بيشترين بازداري از رشد پرگنه قارچي را به خود اختصاص دادند. در تست تولید پروتئاز در بررسی¬های به عمل آمده، تمامی جدایه ها قادر به تولید پروتئاز بودند. تنها استرين P. fluorescent قادر به توليد سيدروفور بود. در بررسي هاي ميكروسكوپي تمامي استرين‌هاي مورد بررسي باعث تغييرات مرفولوژيكي و به هم تابيدگي قسمتهاي مختلف ريسه و تخريب شدند.