دولت الکترونیکی با اینکه می‌تواند یک گام اساسی برای پیشبرد اهداف دولت‌ها باشد، با چالش‌هایی نیز در مسیر اجرا روبرو است. اگر دولتها نتوانند خدمات الکترونیکی را بطور یکنواخت، در اختیار عموم جامعه قرار دهند، منجر به شکاف طبقاتی در جامعه و در نهایت نارضایتی مردم خواهد شد. این به مفهوم انکار دولت الکترونیکی نیست بلکه تاکیدی است بر برنامه‌ریزی دقیق‌تر، که در عصر دیجیتال اجتناب ناپذیر به نظر می‌رسد. هدف این پژوهش، ارائه الگوی بومی دولت الکترونیک در ایران می‌باشد. به این منظور در ابتدا با بررسی ادبیات تحقیق، چارچوب نظری تحقیق تدوین گردید و مدل مفهومی پژوهش ارائه و فرضیات تحقیق تدوین شدند. به منظور آزمون فرضیات، جامعه آماری شامل نخبگان ستاد وزارت ورزش و جوانان، در نظر گرفته شدند. به صورت نمونه‌گیری در دسترس پرسشنامه‌هایی که روایی و پایایی آنها تایید شد بین 131 نفر از نمونه آماری توزیع و با توجه به عدم نرمال بودن توزیع داده‌ها، از روش حداقل مربعات جزیی و نرم‌افزار اسمارت پی ال اس 3 برای تحلیل‌های آماری استفاده شد. بر اساس مقادیر معنی‌داری مربوط به فرضیات، هر شش فرضیه تایید شدند. میزان تأثیر عوامل مدیریتی بر اجرای دولت الکترونیک برابر با 0.608، میزان تأثیر عوامل نیروی انسانی بر اجرای دولت الکترونیک برابر 0.658، میزان تأثیر عوامل فنی بر توسعه اجرای دولت الکترونیک برابر با 0.671، میزان تأثیر عوامل اقتصادی بر اجرای دولت الکترونیک برابر با 0.627، میزان تأثیر عوامل محیطی بر اجرای دولت الکترونیک برابر با 0.661 و میزان تأثیر عوامل سازمانی بر اجرای دولت الکترونیک برابر با 0.692 حاصل شد. Manuscript profile