هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش معکوس بر انگیزش‌ تحصیلی درگیری‌ تحصیلی و خودتنظیمی تحصیلی دانش‌آموزان پسر پایة پنجم ابتدایی بود. طرح تحقیق پژوهش حاضر از نوع شبه‌آزمایشی با پیش‌آزمون - پس‌آزمون همراه با گروه کنترل بوده و به لحاظ هدف کاربردی است. جامعة آماری شامل تمامی دانش‌آموزان پسر مشغول به تحصیل در پایه پنجم ابتدایی منطقه 13 شهر تهران در سال تحصیلی 1401-1400 بود. نمونه‌گیری از نوع در دسترس شامل بر 30 دانش‌آموزان از یک دبستان دولتی انجام شد که به طور تصادفی در دو گروه 15 نفرة آزمایش و کنترل در دو کلاس گمارش تصادفی شدند. گروه آزمایش، تحت آموزش به روش معکوس قرار گرفتند و گروه کنترل طبق شیوة مرسومِ معلم خود پیش رفتند. ابزارهای پژوهش عبارت بودند از: پرسشنامه‌‌ی خودتنظیمی بوفارد (1995)، پرسشنامه‌ی درگیری ‌تحصیلی ریو (2013) و پرسشنامه‌ی انگیزش‌ تحصیلی هارتر (1981) که همگی از اعتبار و پایایی قابل قبولی برخوردار بودند. داده‌ها با روش تحلیل کوواریانس در نرم‌افزار spss20 تحلیل شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین گروه آزمایش و کنترل از نظر خودتنظیمی ‌تحصیلی، درگیری ‌تحصیلی و انگیزش‌تحصیلی تفاوت معناداری (P<0.05) وجود داشت. به ‌عبارت ‌دیگر آموزش به روش معکوس، باعث افزایش انگیزش‌ تحصیلی، درگیری‌ تحصیلی و خودتنظیمی ‌تحصیلی دانش‌آموزان شد. Manuscript profile