پادشاهی اورارتو از آغاز سده ۹ پ.م توسعة نظامی به شرق و جنوب قلمروی خود را آغاز کرد. توسعه‌طلبی اورارتو که اهداف اقتصادی داشت، همواره با کشمکش‌های نظامی همراه بود. به همین سبب، فلزکاران اورارتویی در ساخت و تولید انواع سلاح‌های تهاجمی و تدافعی مهارت یافتند، به‌گونه‌ای که شاخه‌های تخصصی در میان صنعتگران پدید آمد که یکی از آن‌ها ساخت مغفر و دیگر ادوات دفاعی بود. مغفرهای اورارتویی را به دو گروه اصلی می‌توان تقسیم کرد: (1) مغفرهای استاندارد و (۲) مغفرهای شانه‌دار. مغفرهای استاندارد از لحاظ شکل به سه گروه تقسیم می‌شوند: (۱) مخروطی، (۲) تیز خود، (۳) علم‌دار. کتیبه‌های روی مغفرها تاریخ‌گذاری و سالیابی آن‌ها را ممکن کرده است. مغفرهای کتیبه‌دار در طول تاریخ پادشاهی اورارتو ساخته می‌شدند. فلز اصلی به‌کار رفته در ساخت مغفرهای اورارتویی مفرغ است. برای ساخت مغفر، ابتدا با تکنیک ریخته‌گری، ورقه‌های نازک مفرغ تولید می‌شد. سپس، صنعتگر این ورقه‌ها را با روش خم‌کاری و یا پرچ‌کاری به شکل مخروطی در می‌آورد و آنگاه هنرمند با چکش‌کاری و قلم‌زنی روی آن نقش می‌انداخت. مغفرسازی با صنایع دستی جانبی چون گوش‌بندسازی، شانه‌بندسازی و چرم‌دوزی همراه بود. Manuscript profile

سرزمین کاپادوکیه در سده ششم پ.م یکی از ساتراپی‌های هخامنشی بود. در این دوران، آیین زرتشتی و نیز سنت تقدس آتش که از نمادهای آن به شمار می‌رود، در سرزمین کاپادوکیه بیش از دیگر مناطق آناتولی رواج یافت. رواج سنت و آیین ستایش آتش در کاپادوکیه می‌تواند علل طبیعی داشته باشد. یکی از مهمترین مدارک باستان‌شناختی برای معرفی سنت تقدس آتش در کاپادوکیه، آتشدانی سنگی است که در ناحیه کوهستانی ارجیش پیدا شده است. محل کشف این آتشدان سرزمینی آتشفشانی است. در چهار سوی آتشدان یافته از کاپادوکیه، تصویر مردی حجاری شده است که نوع پوشش و برسمی که در دست دارد، او را یک مغ و و روحانی زرتشتی معرفی می‌کند. این آتشدان فاقد هرگونه کتیبه است. بنابراین، برای سالیابی و تعیین قدمت آن، باید با نمونه‌های مشابه در ایران و نیز حجاری‌های مشابه دیگر مقایسه شود. آنگاه احتمالاً به اواخر سده ششم ق.م و سده پنجم ق.م منسوب می‌شود. تصاویر مغان و آتشدان‌ها و آتشدان موضوع این مقاله، همگی اسناد و شواهد باستان‌شناختی دال بر وجود و رواج آیین آتش و زرتشتی‌گری در عصر آهن جدید در آناتولی هستند. Manuscript profile