مقدمه: هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین تاثیر هشت هفته تمرین هوازی بر VO2max و شاخص توده بدنی زنان دارای اضافه وزن و چاق در گونه‌های مختلف ژنوتیپ‌‌های NRF1 و NRF2 بود.روش‌: تعداد 23 زن چاق و دارای اضافه وزن غیرفعال 30-45 ساله با میانگین شاخص توده‌بدنی بیشتر از 30 به‌صورت داوطلبانه و هدفمند در پژوهش شرکت کردند. در آغاز پژوهش، آزمودنی‌ها در یک برنامه تمرین هوازی به مدت هشت هفته شرکت کردند. اندازه‌گیری‌های مربوط به قد، وزن، شاخص توده‌بدنی و VO2max آزمودنی‌ها، پیش و پس از برنامه تمرینی انجام شد. جهت استخراج DNA و رصد پروفایل ژنتیکی به روشRFLP ، 24 ساعت پس از پایان تمرینات، نمونه‌های بزاقی در کیت‌های مخصوص جمع‌آوری شد. پس از مشخص شدن پروفایل ژنتیکی، آزمودنی‌ها در سه گروه ژنوتیپی AA، AC و CC برای NRF1 و یک گروه ژنوتیپی AA برای NRF2 قرارگرفتند. برای بررسی فراوانی ژنوتیپ‌ها از آزمون آماری خی دو و برای بررسی تفاوت میان متغیرها از آزمون آماری تحلیل‌واریانس یک‌راهه و آزمون تی همبسته استفاده شد. سطح معنی داری p< 0.05 در نظر گرفته شد.یافته‌ها: نتایج آزمون تحلیل‌واریانس مربوط به ژن NRF1 نشان داد که اختلاف معنی‌داری در میزان VO2max (0.854=p و 0.159= F) و شاخص توده‌بدنی (0.956=p و 0.036= F) بین گروه‌ها وجود ندارد. نتایج آزمون تی همبسته مربوط به ژن NRF2 نشان داد که میزان VO2max آزمودنی‌ها، پس از هشت هفته تمرین هوازی افزایش معنی‌داری داشت (0.001=p).نتیجه‌گیری: پژوهش حاضر نشان داد که تنها در ژنوتیپ NRF2 AA، ظرفیت استقامتی آزمودنی‌ها در اثر تمرین هوازی افزایش می‌یابد. Manuscript profile

چکیدهزمینه و هدف: نقش مهمی دارند. هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر نوع ژنوتیپ های UCP1 و PPARα بر عملکرد استقامتی و ترکیب بدنی زنان چاق پس از هشت هفته تمرین استقامتی بود.مواد و روش ها: تعداد 23 زن چاق (30-45 سال، میانگین شاخص توده بدنی37/5±5/30) به صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. در یک برنامه تمرین استقامتی (هشت هفته، هر هفته 5 جلسه و هر جلسه 30 دقیقه با شدت 55 درصد تا 75 درصد ضربان قلب ذخیره) شرکت کردند. قد، وزن، شاخص توده بدنی، درصد چربی، نسبت دورکمر به لگن و VO2max آزمودنی ها، پیش و پس از برنامه تمرینی ارزیابی شد. جهت استخراج DNA و تعیین پروفایل ژنتیکی به روشRFLP ، نمونه های بزاقی در کیت های مخصوص جمع آوری شد. در مورد ژن PPARα، در دو گروه CG و GG و در مورد ژن UCP1 در دو گروه CC و CT قرار گرفتند. بررسی فراوانی ژنوتیپ ها با آزمون خی دو و بررسی تفاوت میان متغیرها با آزمون تی مستقل انجام شد.یافته ها: نتایج مربوط به ژن UCP1 در دو گروه ژنوتیپی CC و CT نشان داد که اختلاف معنی داری در میزان VO2max (823/0=p)، شاخص توده بدنی (683/0=p)، درصد چربی (275/0=p)، نسبت دورکمر به لگن (113/0=p) از پیش آزمون تا پس آزمون وجود ندارد. همچنین نتایج مربوط به ژن PPARα در دو گروه ژنوتیپی CG و GG نشان داد که اختلاف معنی داری در میزان VO2max (739/0=p)، شاخص توده بدنی (24/0=p)، درصد چربی (493/0=p)، نسبت دورکمر به لگن (447/0=p) از پیش آزمون تا پس آزمون وجود ندارد.نتیجه گیری: نوع ژنوتیپ های UCP1 و PPARα بر عملکرد استقامتی و ترکیب بدنی زنان چاق پس از یک دوره تمرین استقامتی تاثیری ندارد.واژگان کلیدی: UCP1، PPARα، مصرف اکسیژن، ترکیب بدنی، تمرین ورزشی Manuscript profile

زمینه و هدف: دی¬پپتیدیل پپتیداز-4، با بسیاری از بیماری¬های متابولیک مانند چاقی مرتبط است. هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی بر میزان سرمی دی¬پپتیدیل پپتیداز-4، عملکرد استقامتی و برخی شاخص¬های تن-سنجی در زنان چاق بود. مواد و روش¬ها: تعداد 23 زن چاق غیرفعال 30 تا 45 ساله با شاخص توده بدنی 37/5±5/30 بود که به صورت داوطلبانه و هدفمند در پژوهش شرکت کردند. آزمودنی¬ها به¬صورت تصادفی ساده به دو گروه تجربی (12 نفر) و کنترل (11 نفر) تقسیم شدند. ابتدا اندازه¬گیری¬های مرحله پیش¬آزمون مربوط به نمونه خونی، قد، وزن، شاخص توده بدنی، درصد چربی، اکسیژن مصرفی بیشینه و نسبت دور کمر به لگن آزمودنی¬ها انجام شد. سپس، آزمودنی¬های گروه تجربی هشت هفته تمرین استقامتی انجام دادند و اندازه¬گیری¬های مرحله پس¬آزمون ثبت شد. از آزمون تحلیل کواریانس چندمتغیره برای بررسی معناداری اختلاف موجود بین گروه¬ها استفاده شد. یافته¬ها: نتایج آزمون آماری t نشان داد که بین متغیرهای پژوهش در پیش¬آزمون تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0<p). آزمون تحلیل کواریانس چندمتغیره نشان داد که میزان وزن (001/0=P)، شاخص توده‌بدنی (001/0=P)، درصدچربی (001/0=P) و دی¬پپتیدیل پپتیداز-4 (001/0=P) پس از پایان پژوهش در گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل کاهش و میزان اکسیژن مصرفی بیشینه (038/0=P) افزایش معناداری دارد. نتیجه¬گیری: هشت هفته تمرین استقامتی باعث کاهش میزان سرمی دی¬پپتیدیل پپتیداز-4 و بهبود ترکیب‌بدنی و عملکرد استقامتی در زنان چاق می¬شود؛ بنابراین پیشنهاد می¬شود که زنان چاق در جهت بهبود سلامت، ترکیب بدنی و افزایش ظرفیت استقامتی خود از این تمرینات استفاده کنند. Manuscript profile