چکیدهدر موقعیت‌های تماس زبانی به‌ویژه دریک جامعه‌ی دوزبانه‌ی ناپایدار، هنگامی‌که حوزه‌های کاربردی زبان مادری از بین می‌رود، الگوی واژگانی گویشوران در آن زبان تغییر می‌نماید. گروه‌های قومی- زبانی مهاجردر کشورما، برای دست یافتن به جایگاه اجتماعی و اقتصادی مناسب و نیز فراهم نمودن امکانات آموزشی بهتر برای فرزندان خود، ناگزیر به یادگیری زبان فارسی هستند و این امر زمینه را برای تماس هر چه بیشتر با زبان فارسی فراهم نموده است پژوهش حاضر به بررسی فرسایش و تغییرات واژگانی زبان کودکان سردشتی مقیم تهران پرداخته است. 66 نفر گویشور کُردزبان سردشتی در این مطالعه شرکت کردند. آن‌ها از دو جامعه‌ی زبانی مختلف (تهران/ سردشت) انتخاب ‌شدند. برای تعیین میزان فرسایش واژگانی افراد شرکت‌کننده از یک آزمون نامیدن واژگان تصویری مربوط به زبان اول استفاده‌ گردید. در این مطالعه همچنین رابطه‌ی بین نگرش زبانی و میزان فرسایش واژگانی بررسی گردید. برای تعیین نگرش مثبت افراد نسبت به زبان مادری از یک پرسش‌نامه‌ی سنجش نگرش استفاده شده است. تجزیه‌وتحلیل داده‌های جمع‌آوری‌شده نشان می‌دهد که کودکان سردشتی ساکن تهران از فرسایش واژگانی معناداری برخوردار بودند. درواقع آن‌ها به لحاظ کُنش واژگانی در زبان کُردی در مقایسه با هم‌زبانان خود در شهر سردشت، ضعیف‌تر بودند. تجزیه ‌و تحلیل داده‌های پژوهش همچنین نشان داد که رابطه‌ی معناداری بین نگرش گویشوران نسبت به زبان کُردی و میزان فرسایش واژگان در زبان اول وجود دارد. Manuscript profile