افرادی که فرصت‌های اجتماعی شدن با دیگران را کمتر تجربه می‌کنند، مهارت‌های اجتماعی کمتری دارند و با شکست در اجتماعی شدن از تعاملات اجتماعی نیز اجتناب می‌کنند. خانواده در فراهم آوردن فرصت‌های اجتماعی شدن و شکل‌گیری مهارت اجتماعی در فرزندان نقش بسیار مهمی دارند، ازاین‌رو هدف پژوهش حاضر تبیین علّی مهارت اجتماعی فرزندان بر اساس سرمایه اقتصادی با توجه به نقش واسطه‌ای سرمایه اجتماعی خانواده بود. روش پژوهش از نوع توصیفی –همبستگی است. جامعه آماری والدین دانش آموزان مقطع ابتدایی مدارس دولتی شهر یزد در سال تحصیلی 1399-1400 بودند. حجم نمونه بنا بر نظر کلاین (2015) مبنی بر انتخاب حجم نمونه بر اساس ملاک 5/2 تا 5 برابر تعداد گویه ها، 500 نفر در نظر گرفته شد. روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای بود که درنهایت از این تعداد 419 نفر پرسشنامه‌ها را تکمیل کردند. ‎ ابزار پژوهش شامل پرسشنامه‌های مهارت‌های اجتماعی گرشام و الیوت (1990)، سرمایه اجتماعی خانواده اکبری (1393) و پرسشنامه محقق ساخته سرمایه اقتصادی بود. جهت تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از نرم‌افزار spss نسخه 23 و همچنین جهت انجام معادلات ساختاری از نرم‌افزار AMOS استفاده شد. یافته‌های پژوهش نشان داد تأثیر مستقیم سرمایه اقتصادی بر مهارت اجتماعی (015/0= p؛ 25/0-=β) به‌صورت منفی معنی‌دار است و سرمایه اقتصادی به‌طور مثبت و مستقیم پیش‌بینی کننده سرمایه اجتماعی خانواده (002/0= p؛ 55/0=β) است. سرمایه اجتماعی خانواده به‌طور مستقیم پیش‌بینی کننده مهارت اجتماعی فرزندان (002/0= p؛ 67/0=β) است. یافته‌ها نشان داد تأثیر غیرمستقیم سرمایه اقتصادی بر مهارت اجتماعی فرزندان به‌واسطه سرمایه اجتماعی خانواده (002/0= p؛ 37/0=β) معنی‌دار است و با توجه به شاخص شمول واریانس (100%=VAF) این نقش میانجی‌گری کامل است. شاخص‌های برازش محاسبه‌شده در دامنه قابل قبولی قرار دارند (95/0 NFI=‎، 049/0 RMSEA= ‎ ‎ ). در مدل پژوهش حاضر ضریب تبیین مهارت اجتماعی (33/0=R2) و سرمایه اجتماعی (30/0=R2) است. بر اساس نتایج پژوهش حاضر می‌توان نتیجه گرفت که سرمایه اقتصادی به‌تنهایی نقش مثبتی در مهارت اجتماعی فرزندان ندارد و این سرمایه وقتی با سرمایه اجتماعی خانواده همراه می‌شود می‌تواند منجر به مهارت اجتماعی در فرزندان گردد. Manuscript profile

هدف این پژوهش تعیین سبک‌های مقابله‌ای والدین با هیجان‌های منفی کودکان با توجه به نقش واسطه‌ای نظم‌جویی هیجان در والدین دارای فرزند در خودمانیم بود. این پژوهش از نوع توصیفی، از نوع همبستگی بود و جامعه آماری والدین دانش‌آموزان دارای اختلال درخودماندگی در مدارس کودکان استثنایی شهر بندرعباس در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ بود که 300 نفر تخمین زده شد. با توجه به محدود بودن جامعه در دسترس تمام والدین به‌عنوان نمونه در نظر گرفته شدند که از این تعداد 250 نفر در پژوهش شرکت کردند. ابزارهای پژوهش شامل سیاهه سرشت و منش (کلونینجر، 1986)؛ مقیاس مشکلات در نظم‌جویی هیجانی (گراتز و روئمر، 2004) و ‌مقیاس سبک‌های مقابله با هیجانات منفی کودکان (فابس، آیزنبرگ و برونزوایگ، 1990) پاسخ دادند. یافته‌ها نشان داد منش همکاری و خود راهبری، تبیین‌کننده مثبت نظم‌جویی هیجانی در والدین دارای فرزند درخودمانده است. سرشت آسیب‌پرهیزی و پشتکار تبیین‌کننده‌های منفی نظم‌جویی هیجانی و سرشت پاداش وابسته تبیین‌کننده مثبت نظمجویی هیجانی و همچنین منش خود فرا‌روی تبیین‌کننده مثبت سبک‌های برخورد حمایتی و غیرحمایتی و سرشت آسیب‌پرهیزی تبیین‌کننده منفی سبک‌های حمایتی بود. سرشت پاداش وابسته تبیین‌کننده منفی سبک‌های غیر حمایتی و سرشت پشتکار نیز تبیین‌کننده مثبت سبک‌های غیر حمایتی بود. هیچ‌یک از مسیرهای واسطه‌ای معنی‌دار نبودند. به طور کلی می‌توان گفت ویژگی‌های سرشت و منش والدین می‌توانند تبیین‌کننده سبک‌های مقابله با هیجان‌های منفی والدین و همچنین نظم‌جویی هیجان آنها باشند که هر دو نقش مهمی در اجتماعی شدن هیجانی فرزندان دارند. Manuscript profile