هدف این پژوهش مقایسۀ خودپندارۀ بدنی دختران نابینای ورزشکار و غیرورزشکار بود . روش پژوهش علّی ـ مقایسه‌ای و جامعۀ آماری همۀ نابینایان ورزشکار و غیرورزشکار مراجعه‌کننده به انجمن نابینایان شهر تهران در سال 1390 بود. از تمامی ورزشکاران نابینا 45 نفر پرسشنامه را تکمیل کردند و 63 نفر نابینای غیرورزشکار به روش تصادفی با میانگین سنی 54/6 ± 20 انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامۀ خودتوصیفی بدنی (مارش و همکاران، 1994) بود. نتایج تحلیل داده‌ها با نرم‌افزار SPSS 18 و آزمون تحلیل واریانس نشان داد که بین دختران ورزشکار و غیرورزشکار نابینا در خرده‌آزمون‌های هماهنگی (07/0 P < )، سلامتی (028/0 P < )، فعالیت بدنی (001/0 P < )، قدرت (014/0 P < )، استقامت (022/0 P < )، شایستگی ورزشی (001/0 P < ) و خودپندارۀ عمومی (001/0 P < ) تفاوت‌های معنی‌داری وجود دارد. در تمامی مؤلفه‌ها بجز مولفۀ چربی و سلامت که به‌صورت معکوس نمره‌گذاری شده است، میانگین گروه ورزشکار بیشتر بود. با توجه به نتایج می‌توان نتیجه‌گیری کرد که ورزش و فعالیت بدنی می‌تواند در بالا بردن خودپندارۀ بدنی نابینایان جامعه نقش داشته باشد. Manuscript profile