در بیشتر تحقیقات انجام شده بر روی مثنوی، ویژگی‌های سبک زبانی مولوی کمتر مورد نقد و بررسی دستوری قرار گرفته‌است. در این مقاله به بررسی کاربرد انواع حروف در مثنوی با تکیه بر مختصّات سبک خراسانی از منظر زبانی پرداخته شده‌است. سؤال اصلی پژوهش این است كه مهم‌ترین ویژگی‌های سبکی مولانا در خصوص کاربرد انواع حروف در مثنوی چیست؟ روش گردآوری اطلاعات در این مقاله بر اساس مطالعات کتابخانه­ای بوده و تحقیق به شیوۀ توصیفی-تحلیلی انجام شده‌است. یافته‌ها حاکی از آن است که مثنوی‌معنوی از لحاظ ویژگی‌های دستوری، اثری بسیار غنی با تنّوع واژگانی فوق‌العاده است؛ به‌طوری که در این پژوهش سعی شده، سبک و ساختار انواع حروف در مثنوی مورد واکاوی قرار گیرد. حاصل پژوهش نشان می‌دهد که مولوي با کاربردهاي نامتعارف حروف در سطوح مختلف صرفی و نحوي، موجبات برجستگی زبان و در نتیجه تأثیرگذاري مضاعف مثنوي بر مخاطب را فراهم آورده‌است.