زمینه و هدف: متخصصین بهداشت همواره به دنبال شیوه های ساده برای ارزیابی خطر آتروسکلروز هستند. هدف از این تحقیق تعیین ارتباط انواع ابعاد بدنی با عوامل خطرزای آتروسکلروز بود. روش کار: آزمودنیهای این تحقیق شامل 102 مرد و 77 زن میانسال غیرفعال بودند. شاخصهای آنتروپومتریک (محیط، طول و عرض اندامها و چربی زیرپوستی)، نیمرخ لیپید (سطوح کلسترول، تری گلیسرید، لیپوپروتئین پرچگال و لیپوپروتئین کم چگال) و گلوکز خون آزمودنیها با استفاده از روشهای معتبر اندازه گیری شدند. روابط بین ابعاد بدن با نیمرخ لیپید و گلوکز با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: در مردان دور کمر، دور باسن، دور کمر به دور باسن (WHR)، دور کمر به دور ران (WTR)، دور کمر به قد (WHtR)، طول تنه، نسبت بین انگشتان دوم و چهارم، چربی زیرپوستی فوق خاصره و چربی زیرپوستی تحت کتفی به سه سر (STR) و در زنان شاخص توده بدن (BMI)، دور کمر، دور باسن، طول تنه، طول انگشتان دوم و چهارم، چربیهای زیرپوستی سه سر و فوق خاصره و WHtR با خطر اختلالات چربی خون همبستگی معنی داری داشتند (P≤0.05). نتیجه گیری: دور باسن، چربی زیرپوستی فوق خاصره و WHtR در هر دو جنس ارتباط مستقیمی با خطر آتروسکلروز دارند. دور کمر، WTR و WHR در مردان و BMI در زنان ارتباط بیشتری با آتروسکلروز دارند. Manuscript profile

مقدمه: درمان های افزاینده آنژیوژنز در کاهش آسیب عضوی ناشی از سکته مؤثر هستند. هدف از انجام این تحقیق بررسی تأثیر یک دوره تمرین استقامتی با و بدون مصرف آدنوزین بر بیان برخی ژن های آنژیوژنیک در هیپوکامپ رت های مبتلا به آسیب ایسکمی رپرفیوژن بود.روش ها: پس از القای آسیب ایسکمی رپرفیوژن به 3گروه ایسکمی (گروه1)، ایسکمی با تمرین (گروه2) و ایسکمی با تمرین ودارو (گروه3) تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت 8هفته (5جلسه در هفته) با شدت 30 متر بر دقیقه به تمرینات استقامتی روی تردمیل پرداختند. دوز آدنوزین در گروه3 معادل 4/0 میلی گرم بر کیلوگرم بود. پس از تمرینات هیپوکامپ رت ها برای آنالیز بیان ژن جدا گردید.یافته ها: بین گروه های 1با3 و 2با3 تفاوت معنی داری در بیان ژن HIF1α وجود داشت (P=0/000)؛ در مورد بیان ژن HIF2α، بین همه گروه ها تفاوت معنی داری وجود داشت (P=0/000)؛ بیان ژن R4 بین گروه های 1با2 و 1با3 متفاوت بود (P=0/004)؛ بیان ژن S2 بین همه گروه ها متفاوت بود (P=0/000)؛ بیان ژن HMGB1 بین گروه های 1با2 (P=0/011)، 1با3 (P=0/000) و 2با3 (P=0/000) متفاوت بود و نیز تفاوت معنی داری بین همه گروه ها در بیان ژن AP1 مشاهده شد (P=0/000).نتیجه گیری: پس از آسیب ایسکمی رپرفیوژن، هشت هفته تمرین استقامتی از طریق افزایش بیان ژن های آنژیوژنیک HIF1α، HIF2α، S2، R4، HMGB1 و AP1 می تواند در توسعه روند آنژیوژنز مؤثر باشد و این اثر با مصرف آدنوزین تقویت می گردد. Manuscript profile

زمینه و هدف: مولکول های چسبان میانجی های فرایندهای التهابی آتروسکلروتیک هستند. غلظت خونی این مواد ارتباط مستقیمی با خطر بیماری قلبی عروقی دارد و در بیماران قلبی افزایش می یابد. هدف از انجام این پژوهش بررسی تأثیر حاد دو نوع تمرین تداومی (آزمون کوپر) و تناوبی (آزمون رست) بر سطوح ICAM1، VCAM1، ای سلکتین، پی سلکتین و ال سلکتین بود.مواد و روش ها: 17 زن جوان چاق و سالم به طور تصادفی به دو گروه آزمون کوپر و آزمون رست تقسیم شدند. قبل و بعد از اجرای آزمون های مربوطه خونگیری از آنها به عمل آمد. در محاسبات آماری، از آزمون تی وابسته برای مقایسه های درون گروهی و از آزمون تی مستقل برای مقایسه های بین گروهی استفاده شد.یافته ها: تجزیه و تحلیل یافته ها نشان داد که غیر از ال سلکتین، تغییرات مقادیر همه متغیرهای وابسته پس از آزمون های رست و کوپر معنی دار نبود (P>0/05) و فقط سطوح ال سلکتین پس از آزمون کوپر کاهش معنی داری داشت (P≤0/05). همچنین تغییرات هیچکدام از متغیرها بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت (P>0/05).نتیجه گیری: به طور کلی یک جلسه فعالیت تناوبی و تداومی باعث افزایش مولکول های چسبان آتروژنیک در زنان جوان چاق نمی شود که نشان می دهد احتمالا مکانیزم های محافظتی در اندوتلیوم عروقی در این افراد مانع از پاسخ التهابی مضر به تمرین ورزشی می شود. Manuscript profile