بیماری های میگو یکی از محدودیت های عمده برای افزایش تولید میگو هستند و عامل بیماری لکه سفید مهم ترین ویروس بیماری‌زا در میگوها می باشد که سبب بروز خسارت جبران ناپذیری به صنعت پرورش میگو شده است. از این رو هدف از انجام مطالعه حاضر، ردیابی ویروس لکه سفید در منابع وحشی سایت پرورش میگوی بویرات استان بوشهر بود. مطالعه حاضر در مجتمع پرورش میگوی بویرات استان بوشهر با نمونه برداری از منابع وحشی در مراحل آماده سازی، پرورش و برداشت از استخرها انجام شد. از 20 نمونه منبع وحشی جمع آوری شده شامل سه نمونه میگوی هرز، یک نمونه ماهی حسون، یک نمونه ماهی گمگام، ده نمونه خرچنگ گلی، دو نمونه خرچنگ آبی و دو نمونه پست لارو میگوی وانامی استخراج DNA صورت پذیرفت و تشخیص ویروس لکه سفید با آزمایش PCR انجام گردید. نتایج بدست آمده در مطالعه حاضر حاکی از آن بود که بیشترین موارد مثبت به ترتیب مربوط به مرحله پرورش (3/83 درصد) و مرحله برداشت (6/28 درصد) بود و در مرحله آماده سازی فراوانی بیماری صفر درصد بود. در مجموع 35 درصد موارد (میگوی هرز، خرچنگ آبی کوچک و خرچنگ گلی کوچک) به بیماری لکه سفید آلوده بودند. بیشترین فراوانی آلودگی به ویروس مذکور به ترتیب در میگوی هرز (100 درصد)، خرچنگ آبی کوچک (100 درصد)، و خرچنگ گلی کوچک (3/33 درصد) بود. در مجموع بین تمامی گونه های مورد مطالعه، 25 درصد آلودگی به بیماری لکه سفید مشاهده شد. با توجه به نتایج به دست آمده در مطالعه حاضر، جهت جلوگیری از آلودگی در استخرهای پرورش میگو استفاده از روش های مدیریتی مختلف جهت جلوگیری از ورود منابع وحشی به استخرها توصیه می شود. Manuscript profile

در مطالعه پیش رو، اثرات وزن رهاسازی بر رشد و بازماندگی ماهی کپور نقره‌ای (Hypophthalmichthys molitrix) و همچنین فراسنجه‌های خون‌شناختی این گونه پرورشی بررسی شده است. بدین منظور ابتدا 8 استخر 3 هکتاری انتخاب شده و در 4 تیمار، بر اساس وزن رهاسازی ماهیان پرورشی برابر با 2، 3، 4 و 5 گرم تقسیم بندی گردیدند. نمونه‌گیری در فواصل معین از ماهیان موجود در استخر انجام شد و از لحاظ برخی فراسنجه‌های خونی مورد بررسی قرار گرفتند. در پایان دوره پرورش نیز میانگین وزن (بر حسب گرم) ماهی فیتوفاگ و کل تولید هر استخر (بر حسب کیلوگرم) مورد سنجش واقع شد. یافته‌های حاصل از سنجش فراسنجه‌های خونی، حاکی از این بود با افزایش وزن رهاسازی ماهیان، درصد هماتوکریت خون به طور معنی داری افزایش یافت (05/0>P)، ولی بین سایر فراسنجه‌های خونی با وزن ذخیره سازی ماهی ارتباط معناداری وجود نداشت (05/0<P). علاوه بر این، یافته‌های حاصل از سنجش رشد و بازماندگی نشان دادند که با افزایش وزن رهاسازی ماهی فیتوفاگ، وزن ثانویه ماهی، نرخ رشد ماهی به طور معنی‌داری افزایش یافت، اما نرخ رشد ویژه با افزایش وزن رهاسازی کاهش معنی‌داری نشان داد (05/0>P)، بنابراین با توجه به یافته‌های این پژوهش، در صورت رهاسازی ماهیان 5 گرمی فیتوفاگ با تراکم 12000 قطعه رشد مناسبی حاصل خواهد شد. Manuscript profile

بیماری های عفونی یکی از عوامل مهم خسارات اقتصادی در صنعت پرورش آبزیان محسوب می شوند. آئروموناس هیدروفیلا یکی از عوامل بیماری زای مهم آبزیان است که به صورت اولیه سبب عفونت زخم و به دنبال تنش های ناشی از تغییرات دما، دستکاری و کیفیت پایین آب پرورشی به صورت ثانویه سبب بروز مشکلات عفونی می گردد. این مطالعه با هدف جداسازی باکتری آئروموناس هیدروفیلا از خرچنگ دراز چنگال باریک و تعیین ژن های حدت آن انجام شد. دراین مطالعه توصیفی، 10 نمونه خرچنگ دراز چنگال باریک بیمار مورد بررسی قرار گرفت. کشت نمونه ها در محیط برین هارت آگار انجام شد. به منظور شناسایی باکتری جداشده از آزمون های بیوشیمیایی و مولکولی استفاده گردید. همچنین وجود سه ژن حدت شامل لیپاز، الاستاز و آئرولیزین در جدایه ها مورد بررسی قرار گرفت. در مجموع از 10 خرچنگ دراز چنگال باریک دارای علایم پلاک های سیاه رنگ، آبسه، نرمی پوسته، خوردگی ضمایم و بی حالی، تعداد 2 باکتری آئروموناس هیدروفیلا جداسازی گردید. سویه اول دارای ژن های حدت لیپاز و الاستاز و سویه دوم ژن های لیپاز، الاستاز و آئرولیزین را داشت. اطلاعات به دست آمده از این پژوهش نشان داد که سویه های مختلف آئروموناس هیدروفیلا جدا شده از خرچنگ دراز چنگال باریک دارای ژن های حدت متفاوتی هستند. از این رو، انجام پژوهش های گسترده تر به منظور ارزیابی نقش این ژن ها در بیماری زایی و علایم مربوط به حدت در گونه های آبزی پیشنهاد می گردد. Manuscript profile

شناخت میزان مقاومت و حساسیت باکتری های مشکل ساز مانند یرسینیا راکری و آئروموناس هیدروفیلا در مزارع پرورش ماهی قزل آلای رنگین کمان، در انتخاب مناسب و صحیح آنتی بیوتیک و کنترل عفونت در استخرهای پرورشی نقش موثری دارد. در این مطالعه، تعداد یکصد قطعه ماهی بیمار از استخرهای پرورش ماهی قزل آلای رنگین کمان استان چهارمحال و بختیاری جمع آوری شده و پس از انجام تست های بیوشیمیایی و خالص سازی گونه های آئروموناس هیدروفیلا و یرسینیا راکری، با استفاده از تست PCR با پرایمرهای اختصاصی مورد تایید نهایی قرار گرفتند. حساسیت آنتی بیوتیکی باکتری ها با روش انتشار دیسک با کشت بر روی محیط کشت مولر هینتونآگار مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از آنتی بیوگرام جدایه های آئروموناس هیدروفیلا مشخص نمود که بیشترین مقاومت، مربوط به آنتی بیوتیک های آمپی سیلین (100 درصد)، کولیستین (80 درصد)، انروفلوکساسین (80 درصد)، فلومکوئین (80 درصد) و پس از آن، نسبت به آنتی بیوتیک های تتراسایکلین (60 درصد) و فلورفنیکل (60 درصد) می باشد. بیشترین حساسیت جدایه ها، مربوط به آنتی بیوتیک های تریمتوپریم- سولفامتوکسازول (60 درصد) و فسفومایسین (60 درصد) بود. بررسی نتایج حاصل از آنتی بیوگرام جدایه های یرسینیا راکری نشان داد که بیشترین مقاومت در بین جدایه های مورد بررسی، مربوط به آنتی بیوتیک های آمپی سیلین (100 درصد)، اریترومایسین (100 درصد)، تریمتوپریم- سولفامتوکسازول (100 درصد) وکولیستین (34/83 درصد) و پس از آن نسبت به آنتی بیوتیک تتراسایکلین، فلورفنیکل و فسفومایسن مقاومت حدود 67 درصدی را نشان دادند. مقاومت به آنتی بیوتیک های فلومکوئین، لینکومایسین+ اسپکتینومایسین و انروفلوکساسین هم 50 درصد مشاهده شد و این بدین معنی است که هیچ یک از آنتی بیوتیک های مورد اشاره گزینه ی مناسبی برای درمان عفونت باکتریایی حاصل از باکتری یرسینیا راکری نخواهند بود. برای جلوگیری از افزایش مقاومت، باید از مصرف بی رویه و خودسرانه آنتی بیوتیک ها ممانعت کرده و قبل از استفاده، کشت باکتریایی و تست آنتی بیوگرام صورت گیرد. Manuscript profile

هدف از این مطالعه بررسی ماهیان بومی حمری و شیربت و تیلاپیلا در رود خانه شاوور شهرستان شوش از نظر آلودگی به فلزات سنگین و ارزیابی خطر برای مصرف کنندگان است. برای بررسی میزان فلزات سنگین باقی مانده در گوشت ماهیان از چند قسمت رودخانه شاوور شهرستان شوش جمع آوری گردید. نتایج حاصل از آمار توصیفی مقدار باقیمانده عناصر در ماهیان گونه های شیربت و حمری و تیلاپیلا ارتباط معناداری وجود نداشت. بین غلظت فلزات سنگین در فصل تابستان و زمستان نیز اختلاف معنی دار بود (05/0p<). بجر کبالت، مس، نیکل و روی مقادیر فلزات سنگین باقیمانده در گوشت ماهیان با استانداردهای بهداشتی بین المللی نشان داد که غلظت تمامی عناصر به جز سرب و نیکل به طور معنی داری (05/0p<) کمتر از حد مجاز بودند. غلظت سرب به طور معنی داری (05/0p<) بیشتر از حد مجاز بود. ارزیابی خطر بهداشتی نشان داد که با توجه به حداکثر مصرف روزانه قابل تحمل (MTDI) فلزات سنگین، مصرف روزانه و مداوم این محصولات توسط گروه های سنی مختلف (کودکان و بزرگ سالان) مصرف کنندگان به جز سرب کاملا ایمن بوده و مخاطره ای از این نظر برای آنها وجود ندارد. نتایج این تحقیق نشان داد که میانگین غلظت فلزات آرسنیک، کادمیوم، کبالت، کروم، مس، آهن، جیوه، منگنز، مولیبدن، نیکل، قلع و روی در ماهیان شیربت، حمری و تیلاپیلا از استانداردهای جهانی کمتر می باشد و فقط غلظت سرب در مقایسه با FAO/WHO بالاتر بودند. همچنین برآورد دریافت روزانه و با توجه به مقادیر MTDI در همه فلزات به جز سرب نشان داد که مصرف ماهیان شیربت و حمری و تیلاپیلا در حال حاضر خطری را برای سلامتی انسان ایجاد نمی‌کند، با این وجود برای پیشگیری از رخداد آلودگی احتمالی در آینده از نظر مدیریتی باید توجه بیشتری به این آلاینده‌ها و منابع احتمالی آنها شود. Manuscript profile

فلزات سنگین به دلیل برخورداری از ماهیتی تخریب ناپذیر، زمینه ساز تهدیدی جدی برای سلامت آبزیان و همچنین انسان ها در صورت تجمع یافتن سطح غلظت بالایی از آنها در بافت موجودات آبزی هستند. به همین منظور مطالعه حاضر با هدف بررسی ماهیان بومی بنی و شیربت در مزارع پرورش ماهیان گرمابی استان خوزستان از نظر آلودگی به فلزات سنگین و ارزیابی خطر برای مصرف کنندگان انجام پذیرفت. در مطالعه کنونی، سنجش غلظت سیزده عنصر (آرسنیک، کادمیوم، کبالت، کروم، مس، آهن، جیوه، منگنز، مولیبدن، نیکل، سرب، قلع و روی) در بافت عضله ماهیان بنی (Mesopotamichthys sharpeyi) و شیربت (Barbus grypus) صورت گرفت. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که اختلاف معنی‌داری بین غلظت فلزات اندازه گیری شده در ماهیان بنی و شیربت وجود نداشت (05/0p >). یافته¬های تحقیق نشانگر این بودند که فلزات آهن و آرسنیک به ترتیب دارای بیشترین و کمترین غلظت در بافت عضله ماهیان بنی و شیربت بودند. مقایسه مقادیر فلزات سنگین اندازه گیری شده با استانداردهای بهداشتی بین المللی نشان داد که غلظت تمامی عناصر به جز سرب به طور معنی‌داری کمتر از حد مجاز بودند (05/0p >). غلظت سرب به طور معنی‌دارییشتر از حد مجاز بود (05/0p >). ارزیابی خطر بهداشتی نشان داد که مصرف روزانه و مداوم این محصولات توسط مصرف کنندگان به جز کادمیوم و سرب کاملا ایمن بوده و مخاطره ای از این نظر برای آنها وجود ندارد. میانگین غلظت تمام فلزات اندازه گیری شده به جز سرب از استانداردهای جهانی کمتر بودند. برآورد دریافت روزانه در همه فلزات به جز کادمیوم و سرب نشان داد که مصرف ماهیان شیربت و بنی در حال حاضر خطری را برای سلامتی انسان ایجاد نمی‌کنند، با این وجود برای پیشگیری از رخداد آلودگی احتمالی در آینده از نظر مديريتي بايد توجه بیشتری به اين آلاينده¬ها و منابع احتمالي آنها شود. Manuscript profile