با توجه به اهمیت محیط زیست طبیعی برای حیات انسان، هرگونه آسیب و تخریب آن امری مذموم و غیرقابل پذیرش است. مبنای مسئولیت در برابر خسارات زیست محیطی، میان انسان یا محیط زیست در نوسان بوده و همواره میان حقوقدانان در این زمینه اختلاف وجود داشته است. بنابراین تاکنون در بحث خسارات زیست محیطی و ضرورت جبران آن همواره انسان محور اصلی بوده و ارزیابی میزان خسارات وارد شده به محیط زیست در محاکم قضایی یا داوری بر مبنای آسیب های وارد شده به حقوق بشر مطمح نظر قرار گرفته است. دیوان بین المللی دادگستری در رای اخیر خویش در اختلاف میان کاستاریکا علیه نیکاراگوئه، برای نخستین بار در تاریخ رسیدگی خویش مفهوم خسارات محض زیست محیطی را به رسمیت شناخته و نسبت به ارزیابی این خسارات اقدام نمود. پژوهش حاضر ضمن تحلیل رای دیوان پیرامون این مفهوم، با بهره‌گیری از داده‌های کتابخانه ای درصدد تبیین و تحلیل مفهوم خسارات محض زیست محیطی و شیوه ی ارزیابی صورت گرفته در مورد آن بوده و در پایان نتیجه می گیرد که شیوه ارزیابی مالیِ صرف در مورد خسارات زیست محیطی مناسب نبوده و سپس روش های مطلوب در این زمینه پیشنهاد شده است. Manuscript profile