فرآیند برچسب زنی که از مهمترین شاخه‌های جرم شناسی تعامل گرا است، احتمال توسعه یک خودانگاره مجرمانه از سوی شخص را افزایش می‌دهد. اطفال و نوجوانان بصورتی ویژه در برابر فرآیند مزبور، به دلیل عدم پرورش کامل هویت و شخصیت این گروه سنی و همچنین احتمال بالای عکس العمل و نحوه برخورد این گروه به واکنش‌های اجتماعی رسمی، نسبت به دیگر اقشار جامعه آسیب پذیرترند. از اینروی مقاله حاضر به بررسی عوامل تکرار جرم نوجوانان بزهکار استان تهران در پرتوی جرم‌شناسی تعامل گرا تمرکز دارد. جامعه آماری مورد مطالعه در تحقیق حاضر، تعداد 60 نفر از مددجویان کانون اصلاح و تربیت استان تهران در سال 1394می‌باشد که سابقه تکرار جرم داشته‌اند و هدف اصلی این پژوهش بررسی تأثیرات برچسب زنی اعم از رسمی و غیر رسمی بر تکرار جرم جامعه آماری مذکور است. اطلاعات جمع آوری شده، با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی و به وسیله نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و با استفاده از آزمون رگرسیون و ضریب همبستگی پیرسون، رابطه میان متغیرهای مستقل مورد مطالعه در مقاله پیشرو با متغیر وابسته تکرار جرم، مورد بررسی قرار گرفته است. از مهمترین نتایج بدست آمده در تحقیق حاضر می‌توان به این مسئله اشاره نمود که بطور کلی میان برخوردهای خانواده و اجتماع و همچنین مراجع قضایی با نوجوان، پس از محکومیت نخست و ارتکاب مجدد بزهکاری، رابطه مستقیم و معنادار در سطوحی متفاوت وجود دارد. Manuscript profile